Νηστείες και ασθένειες της εποχής

Ο Οκτώβρης κοντεύει να τελειώσει, 22 του μηνός σήμερα.
Κάθε χρόνο κάπου στα μέσα αυτού του μήνα, το παίρνω απόφαση ότι το καλοκαίρι τελείωσε. Οι μέρες έχουν αρχίσει να μικραίνουν αισθητά, όμως ο αμείλικτος οιωνός είναι τα κιτρινισμένα φύλλα. Ακόμα κι αν δεν φορέσαμε τα μάλλινα, ακόμα κι αν συνεχίζουμε να φοράμε κοντομάνικα, τα φύλλα άρχισαν να πέφτουν.

Τα νεκρά φύλλα, Les feuilles mortes, του Jacques Prevert (στο μυαλό μου οι στίχοι αυτοί θα υπάρχουν αποκλειστικά και μόνον ως τραγούδι, τραγουδησμένοι από τη φωνή του Υβ Μοντάν).

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi.
……………………………………
C'est une chanson qui nous ressemble

Toi, tu m'aimais et je t'aimais

Et nous vivions tous deux ensemble
Τοi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Μais la vie sépare ceux qui s'aiment

Tout doucement, sans faire de bruit

Et la mer efface sur le sable

Les pas des amants désunis.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle

Les souvenirs et les regrets aussi.

Ο Οκτώβρης κοντεύει να τελειώσει και η αρχειοθήκη του ιστολογίου μου με πληροφορεί ότι, μέχρι τώρα, στο μήνα αυτό, έχω γράψει μόνο ένα post κι αυτό στα βιαστικά. Οι πολλές δουλειές και οι στεναχώριες, ιδίως αυτές οι τελευταίες, φταίνε εν μέρει γι’ αυτό. Επίσης φταίει και η συνεπακόλουθη έλλειψη διάθεσης. Όμως, πιστεύω ότι κυρίως φταίει η πρόθεσή μου να ... «νηστέψω» από την ανάρτηση νέων posts.

Και δεν είναι ότι δεν έχω θέματα. Κάθε άλλο. Έχω πολλά, μέσα στο μυαλό μου, καθώς και μερικές συμπαραγωγές «στα σκαριά» που περιμένουν να έρθει η αναγκαία διάθεση για την τελική επεξεργασία τους ώστε να δημοσιευτούν. Όμως ... «νηστεύω»! Ηθελημένα, συνειδητά.

Βέβαια, όπως και σε κάθε άλλη νηστεία, έτσι και εδώ, υπάρχουν οι «νηστίσιμες συνταγές» που φρόντισαν ώστε να μην μείνω νηστικός: Έμπαινα λοιπόν σε αρκετά μπλογκς, βιαστικά και «στα κλεφτά», καμιά φορά άφηνα κάποιο σχόλιο, έπαιρνα και τα e-mails μου...

Μα μου ήταν αδύνατο να γράψω ένα νέο κείμενο για post.
Ούτε καν σημειώσεις δεν κράτησα αυτές τις μέρες.

Στράφηκα σε άλλες ασχολίες και κυρίως αναζήτησα την ηρεμία που μου προσφέρει ένα άλλο αγαπημένο μου χόμπυ, αυτό της κηπουρικής. Φύτεψα βολβούς για την ανοιξιάτικη ανθοφορία, κλάδεψα, ξεβοτάνισα ... Αν κανείς από εσάς είδε σε κάποιο μπαλκόνι έναν τρελό να μεταφυτεύει και να κλαδεύει μες στη νύχτα, εγώ ήμουν !! Γενικά πάντως, πίστευα και πιστεύω ότι τέτοιες εργασίες (κλαδέματα, σκαψίματα, βαψίματα κλπ) βοηθούν το μυαλό να χαλαρώσει και να ηρεμήσει. Έτσι και έγινε.

Μια τελευταία διαπίστωση, ως προς αυτήν τη μερική αποχή από τη μπλογκόσφαιρα, είναι ότι η τακτική της «νηστείας» είναι αρκετά συχνή αυτήν την εποχή, καθώς ακολουθήθηκε ή και ακολουθείται περιστασιακά από πολλούς, μεταξύ των οποίων βέβαια κι εγώ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, εξετάζοντας το φαινόμενο με επιδημιολογικούς όρους, αυτό τείνει να λάβει το χαρακτήρα ασθένειας, ίσως μάλιστα και ... μεταδοτικής! Δεν αποκλείεται να πρόκειται για μια ακόμα «φθινοπωρινή ίωση».

Εγώ μάλλον φαίνεται ότι σιγά - σιγά την ξεπερνάω. Καθώς η διάθεσή μου επανέρχεται, δύο πράγματα μου έμειναν από αυτές τις περασμένες μέρες: η υποστήριξη των φίλων που απέκτησα στη μπλογκόσφαιρα και μια παράξενη όρεξη για ντολμαδάκια. Και μάλιστα γιαλαντζί!

Προσθήκη στο post: Επειδή οι στίχοι δεν εκτιμήθηκαν αρκετά, σήμερα βρήκα το καταπληκτικό video με το τραγούδι ...