Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Τραγούδια σε ένα γλέντι γενεθλίων

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι κάποιες φορές η ζωή δίνει σε γνωστά τραγούδια καινούργιο νόημα.

«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» (στίχοι: Μιχάλης Γκανάς, μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου)

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους.

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δεν χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε.

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια - μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα ονειρά μας.

Σάββατο 21 Ιουλίου 2007

Όλα είναι σκάκι (μέρος 2ον)

Όπως είναι πλέον φανερό, εδώ και καιρό «βλέπω» την αναμέτρηση που βιώνω στην επαγγελματική μου ζωή, με ... σκακιστικούς όρους. Στις πρόσφατες λοιπόν εξελίξεις, κυριαρχεί η «αδηφαγία» εκ μέρους του αντιπάλου μου, καθώς και η σαφής συμμαχία του με έναν άλλο «παίκτη».

Αυτή η εντύπωση (ότι έχω εμπλακεί σε έναν αγώνα εναντίον περισσοτέρων του ενός αντιπάλων), σε συνδυασμό με την «αδηφαγία» στην οποία τουλάχιστον ο ένας τους επιδίδεται, μου θύμισαν την «κλασσική» σκακιστική παρτίδα που έπαιξε ο περίφημος Morphy το 1858, εναντίον του Δούκα του Brunswick και του Κόμη Isuard (ταυτοχρόνως !).

Ο αμερικανός Paul Morphy (ιρλανδικής καταγωγής παρακαλώ) έπαιξε την παρτίδα αυτή στην Όπερα του Παρισιού, μόνος εναντίον των δύο ευγενών αντιπάλων του. Γι’ αυτό και για τους μυημένους σκακιστές, η διάσιμη αυτή παρτίδα είναι γνωστή ως «η Παρτίδα της Όπερας του Παρισιού». Αυτό όμως που δεν είναι συνήθως γνωστό, είναι ότι η ξακουστή αυτή παρτίδα παίχθηκε κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος της παράστασης του «Κουρέα της Σεβίλλης».

Στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα, ο Morphy κατάφερε να νικήσει τους δύο αντιπάλους του παρόλο το πλεονέκτημα υλικού που εκείνοι είχαν:

Αμέσως μετά τις αρχικές κινήσεις ανοίγματος των κομματιών, ο Morphy αρνούμενος να αποσύρει τον προωθημένο του (λευκοτετράγωνο) Αξιωματικό του, προτάσει το Άλογό του το οποίο και χάνει (καθώς οι δύο αντίπαλοί του δεν βλέπουν την αντεπίθεση που θα ακολουθήσει).

Ο Morphy όμως είχε καταφέρει αυτό που ήθελε, δηλαδή να διατηρήσει τον έλεγχο και την κυριαρχία τού χώρου. Έτσι διατηρεί μία ισχυρή (και αναπάντεχη) επίθεση. Θα χάσει ακόμα δύο δυνατά κομμάτια (έναν Πύργο και έναν Αξιωματικό) και - εκμεταλλευόμενος την «αδηφαγία» των αντιπάλων του - στη 16η κίνησή του θα εξαπολίσει μία αριστοτεχνική επίθεση: Με τη βασίλισσά του στην τελική γραμμή της σκακιέρας (στο τετράγωνο β8) δίνει σαχ. Αυτή η κίνηση μοιάζει τρελλή, καθώς οι αντίπαλοί του κόβουν με το Άλογο, αλλά αμέσως μετά επέρχεται το τέλος (με τον Πύργο στο δ8, καλυμένο από τον Αξιωματικό που βρίσκεται στο η5).

Ο Paul Morphy έκανε ματ, έχοντας μείνει μόνο με δύο κομμάτια, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πύργος του θ8 και ο Αξιωματικός του ζ8 των αντιπάλων του, δεν είχαν προλάβει να κάνουν ούτε μία κίνηση, από την αρχή της παρτίδας!

Όσοι δεν ξέρετε σκάκι, μάλλον θα βαρεθήκατε με το σημερινό μου ιστολόγιο. Αν όμως παίζετε σκάκι και δεν έτυχε μέχρι σήμερα να διαβάσετε την «Παρτίδα της Όπερας», ελπίζω να σας κέντρισα το ενδιαφέρον και να την αναζητήσετε.

Όσο για μένα, ελπίζω τελικώς να πετύχω το σχεδιαζόμενο ματ...

Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

Περιμένοντας την επόμενη κίνηση

Η «παρτίδα» που ανέφερα στη χθεσινή ανάρτηση, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Φυσικά, λόγω weekend, οι επαγγελματικές υποθέσεις θα πρέπει να περιμένουν μέχρι τη Δευτέρα. Μέχρι λοιπόν να γίνει η επόμενη κίνηση, ξανασκέφτομαι όλα αυτά που οδήγησαν στην εν λόγω αναμέτρηση.

Πρώτη διαπίστωση: Μία επίθεση μπορεί να είναι αναίτια όσο και άδικη. Ως ειρηνόφιλος άνθρωπος, πίστευα για πολλά χρόνια, ότι αν δεν κάνεις απολύτως τίποτα κακό σε κάποιον, τότε κι εκείνος δεν θα σε πειράξει. Αμ δε ... Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από άδικες και απρόκλητες επιθέσεις. Αυτό το συνειδητοποίησα ήδη από τα μεταεφηβικά μου χρόνια. Τώρα, με αφορμή τη συγκεκριμένη αντιπαράθεση, ξαναθυμήθηκα τη διαπίστωση αυτή.

Δεύτερη διαπίστωση: Η τακτική της ευγενικής αντιμετώπισης του επιθετικού αντιπάλου, εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Όπως λέει και το γνωστό απόφθεγμα από το «Νονό», you have to go down to the mattresses. Δηλαδή πρέπει να παλέψεις. Η παθητική στάση μπροστά σε έναν αποφασισμένο για όλα αντίπαλο, δεν βοηθά.

Συμπέρασμα:
Δεν είμαι συγκρουσιακός τύπος, δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί, προσπαθώ να αποφεύγω τους καβγάδες. Όμως όταν έχει κανείς μπροστά του την «αδίστακτη κακία» τότε πρέπεινα παλέψει. Ακούγεται απλοϊκό, όμως θεωρώ ότι δεν υπάρχει άλλη τακτική επιβίωσης.

Όλα είναι σκάκι

Νομίζω ήταν ο εξαίρετος ηθοποιός Θανάσης Βέγγος που είχε πει σε κάποια παλιά ελληνική ταινία: «όλα είναι ατμός».
Ε λοιπόν επιτρέψτε μου τη δική μου εκδοχή:«όλα είναι σκάκι»! (το ξέρω πως δεν είναι, αλλά δικό μου είναι το ιστολόγιο, ό,τι θέλω θα γράφω). Άλλωστε το σκάκι είναι μία αναμέτρηση, το ίδιο και η καθημερινότητά μας. Αναμέτρηση με το χρόνο, με τους προσωπικούς μας στόχους κλπ.

Τις τελευταίες μέρες παίζω μία άλλου τύπου παρτίδα, διαφορετική απο αυτές που μ’ αρέσουν. Μία παρτίδα χωρίς σκακιέρα. Μία παρτίδα με ένα αντίπαλο που δεν τον επέλεξα.

Αυτή η «παρτίδα» ξεκίνησε χαλαρά, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Εγώ έπαιζα για το άθλημα, όχι για να κερδίσω τον αντίπαλλό μου. Το έβλεπα σαν μια φιλική παρτίδα. Όμως αποδείχθηκε ότι ο αντίπαλός μου έπαιζε για να με διαλύσει, για να με εξαφανίσει.

Ξαφνικά λοιπόν - εντελώς ξαφνικά - δέχθηκα μία σφοδρότατη επίθεση, μελετημένη και με στόχο την απόλυτη (επαγγελματική) εξόντωσή μου.

Η επίθεσή του ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα και κλιμακώθηκε σήμερα. Σήμερα μεταβλήθηκε σε μάχη «μέχρι τελικής πτώσεως».

Ας πούμε ότι αυτός ξεκίνησε την επίθεση, στο μέσον της «παρτίδας», με την κάλυψη της «Ντάμας» και των δύο «Πύργων» του. Απρόκλητη, ανελέητη και ολομέτωπη επίθεση. Όμως άφησε ακάλυπτο το «Βασιλιά» του παίρνοντας ένα μεγάλο ρίσκο. Δεν είχε φροντίσει να κάνει «ροκέ», ούτε να καλύψει την άμυνά του. Αντίθετα, θυσίασε πολλούς «πεσσούς» χωρίς κέρδος υλικού. Εγώ, χωρίς να έχω επιδιώξει ή προκαλέσει αυτή τη σφοδρή αντιπαράθεση, βρέθηκα να αμύνομαι για να επιβιώσω. Ευτυχώς, δεν με εγκατέληψαν οι «Αξιωματικοί» μου, και μάλλον με καλύπτει και η «Βασίλισσά» μου. Έτσι ο αντίπαλός μου απειλείται και η δυναμική του παιχνιδιού έχει αλλάξει. Ο επιτιθέμενος κινδυνεύει τουλάχιστον όσο κι εγώ. Σύντομα θα δεχθεί και το πρώτο «σαχ». Και αν μάλιστα κατόπιν χάσει τον «Πύργο» του, μάλλον θα χάσει και την «παρτίδα». Τον βλέπω να καταλήξει να ελπίζει σε ένα «Πατ».

Θα κρατώ ενήμερο το ιστολόγιο για την εξέλιξη της «παρτίδας» αυτής.
Θα «γράψω τις κινήσεις» για να τις πω μια μέρα στο γιο μου, εφόσον τελικώς όλα μου πάνε καλά.

Γι’ αυτό λοιπόν το συμπέρασμά μου είναι ότι -τουλάχιστον σε μία αντιπαράθεση- τα πάντα είναι σκάκι !!!

Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

Αφετηρία ιστολογίου

Αναρωτιέμαι τί ήταν αυτό που με απέτρεπε τόσον καιρό από το να δημιουργήσω το δικό μου ιστολόγιο. 'Ισως οι επιφυλάξεις που είχα απέναντι στο άγνωστο μέσο επικοινωνίας, ίσως ο λίγος ελεύθερος χρόνος που γενικώς έχω, ίσως οι αναστολές μου, ίσως η αναβλητικότητα...

Επαφή με τα blogs είχα, αλλά από ότι φάνηκε δεν ήταν αρκετή μέχρι τώρα για να με σπρώξει στο επόμενο βήμα του δικού μου ιστολόγιου.

Πάντως οι από σήμερα μπήκα και εγώ στο χορό.