Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Άσμα κηπουρικό και πένθιμο ...

Στο προηγούμενο post,
υποσχέθηκα ότι θα ακολουθήσει χιούμορ και … κηπουρική.
Ιδού λοιπόν, ένα άσμα κηπουρικό και «χιουμοριστικά πένθιμο»,

αφιερωμένο στην elf
που αυτόν τον καιρό βρίσκεται σε ανάμικτη (κρέμα-σοκολάτα, ένα πράμα) μουσική διάθεση
και ίσως και να προτιμήσει τα ελαφρολαϊκά άζματα (με ζήτα, παρακαλώ).

Δεν θέλω τη μπιγκόνια κανενός

Δεν θέλω τη μπιγκόνια κανενός
τον έζησα τον κόσμο και τον είδα
Είναι ο κήπος μου αφρόντιστος
και γέμισε μουχρίτσα και τσουκνίδα.

Με της ΕΥΔΑΠ το ακριβό νερό
πόσες φορές δεν πότισα τριφύλλια
και όταν έρθει ο λογαριασμός
θα κατεβάζω παναγίες και καντήλια.

Την ώρα που ξεχείλιζε ο βόθρος
Την ώρα που ’χει φράξει ο οχετός
καλύτερα να έρθει κάποιος άλλος
καλύτερα να ’ρθεί ο υδραυλικός.

Δεν θέλω τη μπιγκόνια κανενός
Το γιασεμί μου κόλλησε αφίδα
Ο ιβίσκος μου ξεράθηκε κι αυτός
Κι η πεθερά μου έχει φάει γλιστρίδα.

Την ώρα που ξεχείλιζε ο βόθρος
Την ώρα που ’χει φράξει ο οχετός
σού είπα πρέπει να ’ρθει κάποιος άλλος
σού είπα είμαι μονάχα κηπουρός.

Αλλά ας θυμηθούμε και το πρωτότυπο,
τραγουδησμένο από τους Κηπουρούς ,
εε συγγνώμη από «τα Παιδιά από την Πάτρα».




Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Πού ήμουν τόσον καιρό ...

Ένας βετεράνος μπλόγκερ, που δυστυχώς δεν γράφει πια, όταν έκλεινε για κάποιο διάστημα το μπλογκ του έβαζε την επικεφαλίδα: «πάω για ψάρεμα». Ίσως λοιπόν να έπρεπε κι εγώ, πριν από περίπου δύο μήνες, να είχα ενημερώσει για την επερχόμενη απουσία μου γράφοντας: «πάω για κηπουρική». Ή έστω θα μπορούσα να γράψω ένα σύντομο μήνυμα «πρόσκαιρου αποχαιρετισμού» - δεν το έκανα, μάλλον γιατί δεν μού πάνε οι αποχαιρετισμοί.

Σ’ αυτό το διάστημα που δεν έγραφα, μεσολάβησαν πολλά ταξίδια, πολλή κηπουρική, μία δίκη και δύο εθνικοί εορτασμοί. Ως προς αυτό το τελευταίο, ο μεν ένας εορτασμός (της 25ης Μαρτίου) είναι σαφώς πολύ γνωστός σε όλους σας, ο δε άλλος (η 17η Μαρτίου) είναι η ημέρα του Αγίου Πατρικίου, η εθνική εορτή των Ιρλανδών!

Ως προς τα ταξίδια μου, ήταν πολλά, αλλά όχι μόνο για αναψυχή ή για επαγγελματικούς λόγους. Αρκετά από αυτά ήταν συνδυασμένα (και πάλι) με κηπουρικές εργασίες, στο κτήμα μου, σε κοντινό νησί.

Ας δούμε λοιπόν κάποια απ' όλα αυτά τα πράματα και θάματα, σε μια φωτογραφική περίληψη:

Αρχικώς, έκανα πολλές εκδρομές – τα χιόνια ήταν όψιμα φέτος (το χιονοδρομικό του Καϊμακτσαλάν έκλεισε χτες, 21/4/09, τελευταία μέρα για φέτος)

και τα τοπία ήταν πανέμορφα



πανέμορφα ήταν κι αυτά τα χιονισμένα αγκάθια


το χιόνι φέτος το Μάρτιο ήταν τέλειο

παρακαλώ στο σημείο αυτό να υπογραμμιστεί

η ιστορικής σημασίας συνεισφορά μου

στην ισότητα των δύο φύλων

- για κοιτάξτε καλά παρακαλώ -

(γιατί οι χιονάνθρωποι πρέπει να είναι πάντοτε άντρες ?)
Την 25η Μαρτίου, το Ιρλανδάκι-λυκόπουλο, παρήλασε
- ο μόνος ξανθομπούμπουρας στην αγέλη του -

(«όχι μαντάμ δεν είναι ρωσάκι, ιρλανδάκι είναι, ντάξει?»)

κι εγώ, περήφανος πατέρας, έπαιρνα φωτογραφίες
(καλύτερες από αυτές εδώ –σας διαβεβαιώ-

αλλά για να προστατευτούν τα προσωπικά δεδομένα,

διάλεξα αυτές)


Το κτήμα μου στο νησί ήθελε επειγόντως ξεβοτάνισμα

αν και πώς να αποκαλέσει κανείς ζιζάνια αυτές τις ανεμώνες

πλάι στις (φυτεμένες) ίριδες, πρώιμες φέτος,


Το μεγάλο project στο κτήμα μου όμως ήταν η δημιουργία ενός ελαιώνα
και γενικά τα φυτέματα

(εδώ, φωτογραφία από φρεσκοφυτεμένη κουτσουπιά)


Last but not least
η εκδρομή

στην ορεινή Αρκαδία
στο αρχαίο μονοπάτι των Λακεδαιμονίων, σκαλισμένο στο βράχο,

Ααα ναι, και σε ένα εντελώς διαφορετικό

…Στενό του Παγκρατίου

Αυτά – μην το κάνουμε και ... facebook εδωμέσα

Όπως βλέπετε λοιπόν, θέματα για να γράψω είχα πολλά.
Χρόνο δεν είχα. Ή πιο σωστά, είχα χρόνο αλλά επέλεξα να τον διαθέσω σε άλλες δραστηριότητες, πολλές από τις οποίες δεν έπαιρναν αναβολή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς τέτοια διαλείμματα μπορεί να επαναληφθούν.
Και ίσως από κάποια χρονική στιγμή και μετά, να γίνονται ολοένα και πιο συχνά, λίγο πριν την οριστική παύση. Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα και με άλλους μπλόγκερς. Μάλλον αυτός πρέπει να είναι ο "κανόνας" στην ιστορία των ιστολογίων, τα οποία σημειώτεον, έχουν κατά μέσον όρο διάρκεια ζωής δυο-τρία χρόνια.

Προς το παρόν όμως, αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι ότι το επόμενο post θα είναι χιουμοριστικό, κηπουρικό και ... εξαιρετικά αφιερωμένο !

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Επιστροφή ... με τον κηδεμόνα μου

Επιστρέφω, μετά από σιωπή και απουσίες δύο περίπου μηνών.
Απουσίες αναγκαίες όσο και δικαιολογημένες.
Όχι ότι νιώθω την ανάγκη να δικαιολογηθώ δηλαδή.
Απλώς διαβεβαιώνω όσους ρώτησαν, ότι ήμουν και είμαι καλά.

Και έχω επιστρέψει!
Όπως ... τα χελιδόνια.

Για την απουσία μου από τη μπλογκόσφαιρα δεν ευθύνεται η συνήθης εργασιομανία μου.
"Φταίνε" τα πολλά ταξίδια (επαγγελματικά ή, συνηθέστερα, επαγγελματικοαναψυχής), καθώς και η ... κηπουρική, κυρίως εκτός Αθηνών.

Οι μέρες που πέρασαν, οι μέρες του Μαρτίου -καθώς και εκείνες οι λίγες μέρες πριν και μετά από αυτόν- είναι πάντα κρίσιμες για τους κηπουρούς και γενικά τους ανθρώπους που ασχολούνται με εργασίες της υπαίθρου.

Διότι, η πραγματική αρχή της άνοιξης δεν είναι ούτε η 1η Μαρτίου ούτε η 21η του μήνα αυτού.
Η άνοιξη έρχεται πάντα ξαφνικά και σαρωτικά. Και δεν περιμένει.
Και όταν οι πρώτες ζεστές μέρες φτάσουν, οι κηπουρικές εργασίες (φυτέματα, κλαδέματα, ξεβοτανίσματα) πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί.

Όμως, περισσότερα για την κηπουρική και τα πρόσφατα ταξίδια μου, στο επόμενο post.

Μέχρι τότε, απολαύστε αυτό το τραγούδι της Κάτω Ιταλίας:
"Ωριά μου ροντινέλλα" (Ωραίο μου χελιδόνι).
Ακολουθούν οι στίχοι στα Γκρεκάνικα (και η μετάφραση στα ελληνικά)
Στην συγκεκριμένη ερμηνεία, δεν υπάρχει η προτελευταία στροφή.





Ωριά μου ροντινέλλα
Ωραίο μου χελιδόνι
α πούθε εστέ τσε στάζει
από πού έρχεσαι και φτάνεις
πλέα θάλασσα σε αγκουάντει
ποια θάλασσα σε βγάζει
με τούτο καλό καιρό.
με τούτο τον καλό καιρό.

Άσπρο βαστά το πέτο
Άσπρο έχεις το στήθος
μαύρε βαστά τες άλε
μαύρες έχεις τις φτερούγες
ο σταυρί κολόρ ντι μάρε
στην ράχη το χρώμα της θάλασσας
με την κούντα λιο νοικτή.
και την ουρά λίγο ανοιχτή.

Αρώτησα τη μάνα μου
Ρώτησα για τη μάνα μου
την πλέον αγαπημένη
την πολυαγαπημένη
έχει τόσο κα με μένει
έχει τόσο που με περιμένει
πούρου νάχει να με δει.
κι άλλο τόσο να με δει.

Αρώτησα τον τσιούρη μου
Ρώτησα για τον κύρη μου
τσε σ' όλη τη γκειτονία
και για όλη τη γειτονιά
τσε αν είχε ομιλία
και αν είχες ομιλία
πόσα είχε να μου πει.
πόσα θα είχες να μου πεις.

Καθίτζω αμπρός στη θάλασσα
Κάθομαι μπρος στη θάλασσα
πάντα σε κανονώ
πάντα σε κοιτάζω
λίον γκέρνει, λίον καλέει
λίγο γέρνεις λίγο κατεβαίνεις
λίον εγκίζει το νερό.
λίγο αγγίζεις το νερό.