Πού ήμουν τόσον καιρό ...

Ένας βετεράνος μπλόγκερ, που δυστυχώς δεν γράφει πια, όταν έκλεινε για κάποιο διάστημα το μπλογκ του έβαζε την επικεφαλίδα: «πάω για ψάρεμα». Ίσως λοιπόν να έπρεπε κι εγώ, πριν από περίπου δύο μήνες, να είχα ενημερώσει για την επερχόμενη απουσία μου γράφοντας: «πάω για κηπουρική». Ή έστω θα μπορούσα να γράψω ένα σύντομο μήνυμα «πρόσκαιρου αποχαιρετισμού» - δεν το έκανα, μάλλον γιατί δεν μού πάνε οι αποχαιρετισμοί.

Σ’ αυτό το διάστημα που δεν έγραφα, μεσολάβησαν πολλά ταξίδια, πολλή κηπουρική, μία δίκη και δύο εθνικοί εορτασμοί. Ως προς αυτό το τελευταίο, ο μεν ένας εορτασμός (της 25ης Μαρτίου) είναι σαφώς πολύ γνωστός σε όλους σας, ο δε άλλος (η 17η Μαρτίου) είναι η ημέρα του Αγίου Πατρικίου, η εθνική εορτή των Ιρλανδών!

Ως προς τα ταξίδια μου, ήταν πολλά, αλλά όχι μόνο για αναψυχή ή για επαγγελματικούς λόγους. Αρκετά από αυτά ήταν συνδυασμένα (και πάλι) με κηπουρικές εργασίες, στο κτήμα μου, σε κοντινό νησί.

Ας δούμε λοιπόν κάποια απ' όλα αυτά τα πράματα και θάματα, σε μια φωτογραφική περίληψη:

Αρχικώς, έκανα πολλές εκδρομές – τα χιόνια ήταν όψιμα φέτος (το χιονοδρομικό του Καϊμακτσαλάν έκλεισε χτες, 21/4/09, τελευταία μέρα για φέτος)

και τα τοπία ήταν πανέμορφα

πανέμορφα ήταν κι αυτά τα χιονισμένα αγκάθια

το χιόνι φέτος το Μάρτιο ήταν τέλειο

παρακαλώ στο σημείο αυτό να υπογραμμιστεί

η ιστορικής σημασίας συνεισφορά μου

στην ισότητα των δύο φύλων

- για κοιτάξτε καλά παρακαλώ -

(γιατί οι χιονάνθρωποι πρέπει να είναι πάντοτε άντρες ?)
Την 25η Μαρτίου, το Ιρλανδάκι-λυκόπουλο, παρήλασε
- ο μόνος ξανθομπούμπουρας στην αγέλη του -

(«όχι μαντάμ δεν είναι ρωσάκι, ιρλανδάκι είναι, ντάξει?»)

κι εγώ, περήφανος πατέρας, έπαιρνα φωτογραφίες
(καλύτερες από αυτές εδώ –σας διαβεβαιώ-

αλλά για να προστατευτούν τα προσωπικά δεδομένα,

διάλεξα αυτές)

Το κτήμα μου στο νησί ήθελε επειγόντως ξεβοτάνισμα

αν και πώς να αποκαλέσει κανείς ζιζάνια αυτές τις ανεμώνες

πλάι στις (φυτεμένες) ίριδες, πρώιμες φέτος,

Το μεγάλο project στο κτήμα μου όμως ήταν η δημιουργία ενός ελαιώνα
και γενικά τα φυτέματα

(εδώ, φωτογραφία από φρεσκοφυτεμένη κουτσουπιά)

Last but not least
η εκδρομή

στην ορεινή Αρκαδία
στο αρχαίο μονοπάτι των Λακεδαιμονίων, σκαλισμένο στο βράχο,

Ααα ναι, και σε ένα εντελώς διαφορετικό

…Στενό του Παγκρατίου

Αυτά – μην το κάνουμε και ... facebook εδωμέσα

Όπως βλέπετε λοιπόν, θέματα για να γράψω είχα πολλά.
Χρόνο δεν είχα. Ή πιο σωστά, είχα χρόνο αλλά επέλεξα να τον διαθέσω σε άλλες δραστηριότητες, πολλές από τις οποίες δεν έπαιρναν αναβολή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς τέτοια διαλείμματα μπορεί να επαναληφθούν.
Και ίσως από κάποια χρονική στιγμή και μετά, να γίνονται ολοένα και πιο συχνά, λίγο πριν την οριστική παύση. Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα και με άλλους μπλόγκερς. Μάλλον αυτός πρέπει να είναι ο "κανόνας" στην ιστορία των ιστολογίων, τα οποία σημειώτεον, έχουν κατά μέσον όρο διάρκεια ζωής δυο-τρία χρόνια.

Προς το παρόν όμως, αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι ότι το επόμενο post θα είναι χιουμοριστικό, κηπουρικό και ... εξαιρετικά αφιερωμένο !