Περιμένοντας την επόμενη κίνηση

Η «παρτίδα» που ανέφερα στη χθεσινή ανάρτηση, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Φυσικά, λόγω weekend, οι επαγγελματικές υποθέσεις θα πρέπει να περιμένουν μέχρι τη Δευτέρα. Μέχρι λοιπόν να γίνει η επόμενη κίνηση, ξανασκέφτομαι όλα αυτά που οδήγησαν στην εν λόγω αναμέτρηση.

Πρώτη διαπίστωση: Μία επίθεση μπορεί να είναι αναίτια όσο και άδικη. Ως ειρηνόφιλος άνθρωπος, πίστευα για πολλά χρόνια, ότι αν δεν κάνεις απολύτως τίποτα κακό σε κάποιον, τότε κι εκείνος δεν θα σε πειράξει. Αμ δε ... Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από άδικες και απρόκλητες επιθέσεις. Αυτό το συνειδητοποίησα ήδη από τα μεταεφηβικά μου χρόνια. Τώρα, με αφορμή τη συγκεκριμένη αντιπαράθεση, ξαναθυμήθηκα τη διαπίστωση αυτή.

Δεύτερη διαπίστωση: Η τακτική της ευγενικής αντιμετώπισης του επιθετικού αντιπάλου, εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Όπως λέει και το γνωστό απόφθεγμα από το «Νονό», you have to go down to the mattresses. Δηλαδή πρέπει να παλέψεις. Η παθητική στάση μπροστά σε έναν αποφασισμένο για όλα αντίπαλο, δεν βοηθά.

Συμπέρασμα:
Δεν είμαι συγκρουσιακός τύπος, δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί, προσπαθώ να αποφεύγω τους καβγάδες. Όμως όταν έχει κανείς μπροστά του την «αδίστακτη κακία» τότε πρέπεινα παλέψει. Ακούγεται απλοϊκό, όμως θεωρώ ότι δεν υπάρχει άλλη τακτική επιβίωσης.