Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Ετεροχρονισμένα ντολμαδάκια γιαλαντζί

Συμμετέχω κι εγώ στο γράψιμο μιας ανάρτησης με θέμα, ή αφορμή αν προτιμάτε, τα … ντολμαδάκια. Τα δικά μου μάλιστα είναι και ετεροχρονισμένα, αλλά ελπίζω όχι «μπαγιάτικα». Το ξεκίνησε η Ακανόνιστη και συμμετείχαν πολλοί μπλόγκερς οι οποίοι έγραψαν ή και σχολίασαν. Λυπάμαι για την αργοπορημένη δική μου συμμετοχή, αλλά μόλις τώρα επέστρεψα στην μπλογκόσφαιρα. Άντε και … «καλοφάγωτα»!



Αυτή δεν θα ήταν μια συνηθισμένη Καθαρά Δευτέρα.
Το ήξεραν καλά και οι δύο.
Συναντήθηκαν στο δασάκι,
στην άκρη της μικρής επαρχιακής τους πόλης.
Ήταν κι οι δυο τους 18 ετών.
Παρόλο που το είχαν συζητήσει και σχεδιάσει,
τώρα ένιωθαν πολύ αμήχανα.
Ο ουρανός ήταν πολύ συννεφιασμένος.
Βαρύς, μολυβένιος,
όμως ο ορίζοντας ήταν γεμάτος από πολύχρωμους χαρταετούς,
λόγω της ημέρας.
Εκείνη είχε φέρει μαζί της ένα ταπεράκι με ντολμαδάκια
νηστίσιμα και λίγη λαγάνα.
Για να σπάσει την αμηχανία τού προσέφερε ένα.
Εκείνος το έφαγε βιαστικά, αν και δεν πεινούσε.
Έφαγε κι εκείνη ένα.
Συνέχισαν να τρώνε και να μιλούν γενικά, χωρίς θέμα.
Άρχισαν να πέφτουν λίγες χοντρές ψιχάλες.
Η βροχή άρχισε.
Γρήγορα έγινε μπόρα δυνατή.
Έτρεξαν για να βρουν καταφύγιο στο εκκλησάκι
στην κορυφή του λόφου.
Έφτασαν εκεί λαχανιασμένοι με τα ρούχα μουσκεμένα.
Έσπρωξαν τη μικρή σκεβρωμένη πόρτα.
Μπήκαν μέσα και σταυροκοπήθηκαν,
από συνήθεια παρά από ευλάβεια.
Μετά εκείνη άναψε δύο κεριά.
Κοιτάχτηκαν μέσα σ’ αυτό το λιγοστό φως που τρεμόπαιζε
και ξέσπασαν κι δυο σ’ ένα αυθόρμητο όσο και σπασμωδικό γέλιο.
Αυτό ήταν.
Η αμηχανία είχε ξεπεραστεί.
Ακούμπησε απαλά τις παλάμες του στους ώμους της.
Έγειραν κι οι δύο αργά προς τα μπρος και φιλήθηκαν.
Είχαν ξαναφιληθεί κι άλλες φορές, όμως τώρα ήταν διαφορετικά.
Καθώς οι γλώσσες τους εξερευνούσαν τα στόματά τους,
γεύονταν την επίγευση από τα νηστίσιμα ντολμαδάκια,
μια δυνατή επίγευση που αργεί να φύγει.
Οι δισταγμοί είχαν πλέον παραμεριστεί.
Δεν φοβόντουσαν.
Δεν τους ένοιαζε τίποτα πια.
Ούτε οι κανόνες της μικρής τους πόλης,
ούτε τα αποθαρρυντικά βλέμματα των αγίων
που τους κοίταζαν από τα εικονίσματα.
Έβγαλαν τα βρεγμένα ρούχα
και αφέθηκαν
σε έναν άτσαλο, εξερευνητικό, άγαρμπο, ορμητικό έρωτα,
χωρίς τεχνική, χωρίς κόλπα, χωρίς παρελθόν.
Λίγο αργότερα, αποκαμωμένοι και ξαπλωμένοι
πάνω στις μεγάλες σχιστολιθικές πλάκες
που έστρωναν το δάπεδο του μικρού ναού,
άρχισαν να μιλούν για όλα
και πάλι χωρίς θέμα.
Όπως και τις άλλες φορές.
Μόνο που τώρα ήταν διαφορετικά.
Ξαφνικά, το ξύλινο πορτάκι άνοιξε.
Μέσα στο μισόφωτο, οι φιγούρες των εισβολέων
έδειχναν ακόμα πιο άγριες και απειλητικές.
Ήταν οι γονείς της.
Ήταν το τέλος.
Έμειναν κι οι δυο ακίνητοι.
Βρισιές.
Χαστούκια.
Χαστούκια που πονούν περισσότερο όταν είσαι δεκαοχτώ.
Όμως εκείνους δεν τους ένοιαζε ο πόνος από τα χτυπήματα.
Γιατί το μυαλό και των δυο τους ήταν ήδη
κάπου ανάμεσα στην απόλαυση του «πριν»
και στο χωρισμό του «μετά».



Δεν την ξαναείδε από τότε.
Οι γονείς του τον έστειλαν να σπουδάσει στο εξωτερικό.
Ιστορία της Τέχνης.
Ό,τι να’ ναι.
Μετά Σκηνοθεσία.
Ο,τιδήποτε για να είναι μακριά.
Εκείνη έμεινε στην μικρή τους πόλη.
Οι δικοί της γονείς δεν την άφησαν να τελειώσει το σχολείο.
Δεν σπούδασε ποτέ της, αν και το ονειρευόταν.
Οι οικογένειές τους κατάφεραν να θάψουν το σκάνδαλο.
Και μαζί μ’ αυτό κι εκείνη.
Πέντε χρόνια μετά την πάντρεψαν με έναν μεγαλογιατρό,

έναν καρδιοχειρουργό, 20 χρόνια μεγαλύτερό της .
Τον Μάρκο Βυρίλη με τ’ όνομα!
Το καύχημα της πόλης.
Ακολούθησε τον άντρα της και βρέθηκε στην Αθήνα.
Στη μεγάλη πόλη.
Μόνη και ξένη.
Απέκτησαν παιδιά, μα εκείνη δεν έπαψε να νιώθει μόνη.


Εκείνος, δεν ξαναγύρισε ποτέ στην γενέτειρά του.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, πήγε κατευθείαν στην Αθήνα.
Δούλεψε πρώτα ως οπερατέρ, αργότερα ως σκηνοθέτης.
Έκανε αρκετές ταινίες και διαφημιστικά σποτς.
Παντρεύτηκε, χώρισε.
Ξαναπαντρεύτηκε.
Ο δεύτερος γάμος πήγαινε καλύτερα από τον προηγούμενο.
Η γυναίκα του, στοργική σύζυγος, καλή νοικοκυρά
και καταπληκτική μαγείρισσα.
Μαγείρευε τα πάντα.
Παραδοσιακή κουζίνα,
«ψαγμένα» fusion φαγητά,
εξωτικές συνταγές…
Κι εκείνος, καλοφαγάς, δοκίμαζε κι έτρωγε απ’ όλα.
Απ’ όλα, εκτός από ντολμαδάκια.
Ήταν το μόνο φαγητό που δεν ήθελε ούτε να το βλέπει.
Μετά από αρκετά χρόνια γάμου, σαρανταπεντάρης πια,
κυριεύτηκε
από τη δημιουργική εκδοχή της κρίσης της μέσης ηλικίας.
Ήθελα να κάνει την τέλεια ταινία, τη μεγάλη επιτυχία.
Μετά από πολλές προσπάθειες,
κατάφερε να κάνει μια καλή συμφωνία
με μια μεγάλη εταιρεία παραγωγής.
Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν.
Ένα βράδυ, σε μία οντισιόν, το αίμα του πάγωσε.
Εκείνη παρουσιάστηκε μπροστά του.
Ήταν εκείνη ?
Ναι, ήταν εκείνη, ή μάλλον ίδια μ’ εκείνη.
Νέα, όπως τότε.
Ίσως λίγο πιο αδύνατη.
Όμως με τα ίδια μακριά μαύρα μαλλιά.
Τα ίδια ακριβώς μάτια.
Πώς ήταν δυνατόν ?
Κοίταξε τα βιογραφικά που είχε μπροστά του:
«Όλγα Βυρίλη, ετών 21, φοιτήτρια δραματικής σχολής».
Δεν άργησε να καταλάβει…
Η κόρη της !
Και τότε ξανάρθαν όλα στο μυαλό του:
Ο μολυβένιος ουρανός,
οι χαρταετοί,
τα ντολμαδάκια,
το ξωκλήσι …
Δεν είπε τίποτα στην κοπέλα.
Δεν είπε τίποτα σε κανέναν.
Όλη την υπόλοιπη ώρα τής οντισιόν,
ήταν σιωπηλός και σκεφτικός.
Όμως τα μάτια του έλαμπαν.
Πριν να φύγει
γύρισε και είπε αποφασιστικά στους συνεργάτες του,
με τρόπο που δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβήτηση:
«Αυτή η ταινία θα είναι μοναδική».
Μέσα στο αυτοκίνητό του,
στο δρόμο για το σπίτι του,
άρχισε να κλαίει.
Έκλαιγε για τη χαμένη νεότητά τους,
για τα χρόνια της αθωότητας,
για το χαρταετό τους
που του κόπηκε το νήμα
και χάθηκε στον μολυβένιο ουρανό…
Και δεν μπορούσε να σταματήσει,
ούτε τα δάκρυά του,
ούτε το αυτοκίνητο.
Προσπέρασε τη διασταύρωση
που θα τον οδηγούσε στο σπίτι του.
Συνέχισε να οδηγεί,
χωρίς να τον νοιάζει που πήγαινε.
Τελικά,
μετά από ώρες,
λίγο πριν ξημερώσει,
γύρισε στο σπίτι του.
Η γυναίκα του κοιμόταν.
Ήταν σίγουρη ότι εκείνος πάντα αργεί στις οντισιον,
γι’ αυτό και δεν τον περίμενε.
Είχε φροντίσει όμως να του έχει φαγητό στο τραπέζι,
για την περίπτωση που γυρνούσε πεινασμένος.
Εκείνος το είδε.
Δεν άγγιξε το φαγητό.
Πήγε κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρα.
Έβγαλε τα ρούχα του
και ξάπλωσε στο κρεβάτι.
Τη φίλησε και τη χάιδεψε, ξανά και ξανά.
Ώσπου εκείνη ξύπνησε.
Απορημένη.
Της φάνηκε παράξενο,
γιατί είχε χρόνια να το κάνει αυτό.
Σκέφτηκε να τον σταματήσει, μα δεν το’ κανε.
Εκείνος συνέχισε να τη φιλάει και να τη χαϊδεύει.
Όλο και περισσότερο.
Με τις προθέσεις του ξεκάθαρες.
Τα χέρια του την άγγιζαν παντού.
Σαν να την εξερευνούσε.
Είχε μιαν ορμή νεανική, ασυγκράτητη, ανεξήγητη.
Ταυτόχρονα είχε και την έμπειρη «μαστοριά»
του άντρα που ξέρει το κορμί της γυναίκας.
Τα δάχτυλά του, τα χείλη του, η γλώσσα του,
το κορμί του ολόκληρο,
είχαν μεταμορφωθεί
σε ένα αχόρταγο, παθιασμένο και σαρωτικό κύμα.
Όταν, μετά από ώρα,
ανακαθισμένοι στο προσκέφαλο του κρεβατιού,
μοιράζονταν το ίδιο τσιγάρο,
εκείνη τον άκουσε έκπληκτη να της λέει:
«Αγάπη μου, μπορείς αύριο να φτιάξεις ντολμαδάκια,
νηστίσιμα, γιαλαντζί ?»

33 σχόλια:

aKanonisti είπε...

Κλαπ κλαπ κλαπ!!!
Χειροκρότημα...
και πέφτει η αυλαία...
Περίεργη γεύση αφηνουν τα ντολμαδάκια σου...
Ενώ το σκηνικό είναι ακραίο..
έχουν μία απροσδιόριστη γλυκα...
Πολύ περίεργη...
Πολύ αθώα...και ένοχη ταυτόχρονα..
Πολύ ιδιαίτερη....
:-))))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Τί στο καλό! Εχω αρχίσει να βλέπω τα ντολμαδάκια...ερωτικά! Μάλλον είναι σοβαρό, έ;

Theogr ο κηπουρός είπε...

Καταπληκτικό και απλό. Πολύ ωραίο το κείμενο. Welcome back.

irlandos είπε...

@ Ακανόνιστη

Ευχαριστώ.
Ναι, η συνταγή αυτή είναι για "ντολμαδάκια με απροσδιόριστη γλύκα". Το post αυτό, κάτω από άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να μου είχε βγει χιουμοριστικό. Αλλά από χτες είμαι σε σαφώς φθινοπωρινό mood. Οπότε ήταν λογικό να βγεί γλυκόπικρο το κείμενο.

Φιλικά,
Ιρλανδός

irlandos είπε...

@ Βιολιστής στη στέγη

Μα αν δεν με απατά η μνήμη μου, η αρχική σκέψη, που πυροδότησε αυτό το σερί των ντολμαδοπόστς (και που ακολουθήθηκε από πολλούς), ήταν να γραφτούν posts για τα ντολμαδάκια, με σαφώς ερωτική ατμόσφαιρα και αίσθηση.

Οπότε, μην ανησυχείς, είσαι ... εντός κλίματος.

Φιλικά,
Ιρλανδός

irlandos είπε...

@ theogr

Σ' ευχαριστώ φίλε Κηπουρέ.
Ωραίο το ζευγάρι του video.

It's nice to be back !!

Φιλικά,
Ιρλανδός

Χουλκ είπε...

Δε πρόλαβα να σχολιάσω τα νεκρά φύλλα. (Λατρευτός ο Υβ Μοντάν)
Ομως, τα ντολμαδάκια σας, άλλο πράγμα. Οπως, λέει και η ακανόνιστη, πολύ ιδιαίτερα.
Αν είχαμε το σκηνοθέτη τα κάναμε άνετα ταινία.

irlandos είπε...

@ Χουλκ

Απ' ότι φαίνεται μόνο εσύ εξετίμησες τον Υβ Μοντάν, στο προηγούμενο post . Δεν πειράζει που δεν πρόλαβες να σχολιάσεις (μπορείς να το κάνεις και τώρα εκεί αν θες). Και πάλι σε ευχαριστώ για την υποστήριξη που προσέφερες σε μένα (και όχι μόνο) με το "Άπαντα θα εύρωσιν αφ΄ εαυτών την λύσιν των".

Να' σαι πάντα καλά,

Φιλικά,
Ιρλανδός

. είπε...

Από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει το τελευταίο καιρό! Πρόσφατα σε γνώρισα με δεν είχα αντιληφθεί ότι κρύβεις μέσα σου έναν συγγραφέα!

Υπέροχος!

Καλή σου μέρα!

irlandos είπε...

@ ανασαιμιά

Ευχαριστώ για το ευγενικό και πολύ καλακευτικό σου σχόλιο. Η αλήθεια είναι ότι το συγγραφέα που κρύβω μέσα μου, τον κρύβω πολύ καλά, ίσως διότι θεωρώ ότι είναι υπό διωγμόν (χα χα).

Καλημέρα και σε σένα.

irlandos είπε...

Προς όλους :

Θα λείπω το Παρασκευοσαββατοκυριακοδευτερότριτο (ουφ το'γραψα), σε ορειβατική εκδρομή σε βουνό της Πελοποννήσου, όπου φυσικά, δεν θα έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Καθώς η moderation θα συνεχίσει να ισχύει, τα σχόλιά σας θα είσέρχονται στο mail μου, αλλά θα εμφανιστούν από Τρίτη βράδυ και μετά.

Σε όσους άλλους επίσης φύγουν (αλλά και σε όσους μείνουν), εύχομαι να περάσετε καλά όπου κι αν είστε.

Φιλικά,
Ιρλανδός

mahler76 είπε...

Μην ανησυχείς, εγώ την Δευτέρα θα ανεβάσω την δικιά μου ιστορία.
Πάντως από τα αποτελέσματα βλέπω πως εγώ είμαι τελείως ανωμαλάρα με αυτά που έχω γράψει.

Sophia Kollia είπε...

Μά πώς τις σκαρώνετε τις ιστορίες σας, και γω δεν μπορώ να γράψω ούτε μία τόση δα! Βρε βρε τα ντολμαδάκια, και είναι τόσο παραξηγημένα τα καημένα!!
καλώς ήλθες και ελπίζω να περάσατε καλά!

ps
Το γράφω το Σάββατο αλλά πες ότι είναι Τετάρτη

wilma είπε...

πήρα το κείμενο νοερά μαζί μου. το σκέφτηκα. σκέφτηκα αν υπάρχουν έρωτες που η εσάνς τους κρατά τόσα χρόνια. Κλώτσησα, αλλά μετά παραδέχτηκα ότι υπάρχουν. οπότε αυτό λειτούργησε καταλυτικά. Μπορούσα πλέον να ταυτιστώ με τον ήρωα. (μ'αρέσει όταν μου συμβαίνει αυτό).

Ra Ma είπε...

Θα ήθελα να πω πως διαβάζοντάς το, τα συναισθήματά μου, σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ ακροβατούσαν, όπως είπε και η akanonisti.
Ολοκληρωμένη ιστορία και μου άρεσε πολύ!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Artanis είπε...

Ενδιαφέρον...Θα περάσω να δω και τις άλλες αναρτήσεις περί ντολμαδακίων...Είδα και την ανάρτηση του Μάλερ, και ψιλοτρομαξα...Εσύ πάντως είσαι σε εντελώς άλλο κλίμα...
Καλό βράδυ Ιρλανδέ...

nikiplos είπε...

Καλησπέρα... από τις ωραιότερες και ρομαντικότερες ιστορίες που έχω διαβάσει...

κυρίως μου άρεσε πολύ το τρίτο πρόσωπο... Μου αρέσουν οι αφηγήσεις στο τρίτο πρόσωπο, γιατί ο συγγραφέας άθελά του προσπαθεί να καταπιέσει τον εγωισμό του να δεί με ένα ξένο μάτι την ιστορία... δεν τα καταφέρνει πάντα, μα είναι μια καλή αρχή...

Η ιστορία σου με συγκίνησε... υπάρχουν βέβαια κάποια βιώματα που παραπέμπουν σε ελάχιστα σημεία... αλλά όταν τη διάβασα ένιωσα σαν να την είχα ζήσει... υπάρχουν άραγε απωθημένα? που παίρνουν ένα όνομα συμβολικό? ας πούμε στον ήρωα της ιστορίας σου ήταν τα ντολμαδάκια, σε κάποιους άλλους μπορεί να είναι μια ταινία, ένα μουσικό κομμάτι, ένα ρούχο, ένα άρωμα, ένα ηλιοβασίλεμα... Δεν ξέρω για μένα πρέπει να το ψάξω καλύτερα... Μπορεί την άρνηση να μην την εισέπραξα από γονείς αλλά ίσως μέσα μου να υπάρχουν κάποια ντολμαδάκια... ελπίζω μόνο να είναι γνήσια κι όχι "γιαλαντζί"...

Καλό σου βράδυ Ιρλανδέ...

So_Far είπε...

Πολύ όμορφη ιστορία.. να είστε καλά και να μη στεναχωριέστε, όλα περνάνε και μας κάνουν σοφότερους
Λυπάμαι αν δεν περνάω τακτικά , ταξιδεύω συνέχεια
Να είστε καλά

irlandos είπε...

@ mahler76

Δεν έχω δει ακόμα τη δική σου "ντολμαδοϊστορία". Είδα όμως, στα πιο κάτω σχόλια, ότι ... τρόμαξες την Artanis !!

irlandos είπε...

@ sofia

Αυτή η ιστορία, έλαβε χώρα μόνο μέσα στο μυαλό μου. Δεν έχει συμβεί ποτέ στην πραγματικότητα. Ούτε αυτοβιογραφικά στοιχεία περιέχει: Δεν κατάγομαι από μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, δεν "το έχω κάνει" μέσα σε εκκλησία, δεν έχω σπουδάσει σκηνοθεσία ούτε εργάστηκα ποτέ ως σκηνοθέτης, δεν είμαι χωρισμένος (ούτε ξαναπαντρεμένος!), δεν καπνίζω ...

Επίσης, τα ντολμαδάκια δεν έχουν καμία σημαδιακή σημασία στη ζωή μου. Απλώς ήταν η αφορμή για να γραφτεί η ιστορία αυτή.

Πέρα από τις υποσυνείδητες πηγές έμπνευσης και ιδεών για το κείμενό μου (τις οποίες βεβαίως δεν μπορώ να εντοπίσω), οι "συνειδητές" ήταν οι εξής τρεις:
α) Η ερωτική σκηνή μέσα στο ξωκλήσι που περιγράφει ο Καζαντζάκης στην "Αναφορά στο Γκρέκο".
β) Η ταινία "Σινεμά ο Παράδεισος" του Τζουζέπε Τορνατόρε, με τον πρωταγωνιστή-σκηνοθέτη που ως έφηβος αποχωρίζεται τη νεανική του αγάπη.
γ) Ως "γιαλαντζί" τα φαντάστηκα τα ντολμαδάκια, με αφορμή ένα σχόλιο της Wilma σε μια άλλη τέτοια ιστορία.

Τα "παρεξηγημένα" όπως λες ντολμαδάκια, έδωσαν ιδέες σε πολλούς μπλόγκερς, οι οποίοι είδαν το θέμα αυτό από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Πιστεύω ότι όλοι έγραψαν για "το κέφι τους", χωρίς προσδοκίες ανανώρισης. Είμαι βέβαιος ότι αν δοκιμάσεις, θα ... "σκαρώσεις" κι εσύ μία ιστορία, η οποία θα έχει την δική σου, προσωπική προσέγγιση στο θέμα.

Φιλικά,
Ιρλανδός

irlandos είπε...

@ Wilma

Πιστεύω ότι οι μόνοι έρωτες που κρατούν για πάντα, είναι εκείνοι που δεν δοκιμάζονται στη φθορά του χρόνου. Ακόμα περισσότερο μάλιστα αν ήταν κάποιος εξωγενής παράγοντας που προκάλεσε την απότομη διακοπή τους (τύπου "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" δηλαδή).

Η "εσάνς" που γράφεις εσύ, είναι λίγο διαφορετική υπόθεση, αν και πάλι, και αυτή υπόκειται στον "κανόνα της φθοράς του χρόνου".

Η ταύτιση με τον πρωταγωνιστή δεν ήταν αναγκαία, γι' αυτό άλλωστε η ιστορία ήταν γραμμένη στο τρίτο πρόσωπο, όμως -όπως λες- συχνά δημιουργεί ένα επιπλέον ευχάριστο συναίσθημα.

Φιλικά,
Ιρλανδός

irlandos είπε...

@ radio marconi

Φαίνεται ότι την ευχαριστήθηκες αυτήν την ακροβασία των συναισθημάτων, αγαπητέ Μαρκόνι. Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστοριούλα. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,

Φιλικά
Ιρλανδός

irlandos είπε...

@ artanis

Χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέρον το θέμα. Ανάλογη πηγή έμπνευσης θα μπορούσαν να αποτελέσουν και οι ... πατατοκεφτέδες, για παράδειγμα !!

Να' σαι πάντα καλά,
Φιλικά,
Ιρλανδός

irlandos είπε...

@ nikiplos

Κολακευτικότατο το σχόλιό σου φίλε Νικιπλέ. Για την αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο που εσκεμμένα χρησιμοποίησα, ισχύουν αυτά που γράφεις.

Για μένα προσωπικά, το μόνο κοινό σημείο αναφοράς που πραγματικά έχω με την ιστορία αυτή είναι η νοσταλγία για την εφηβική μου ηλικία και η ενέργεια που αντλώ κάθε φορά που ξαναγκαλιάζω τις νεανικές μου αναμνήσεις.

Όλα τα άλλα, όπως έγραψα προηγουμένως και στη Σοφία, είναι απολύτως φανταστικά. Απλώς αποκύημα της φαντασίας μου και τίποτα άλλο.

Φιλικά,
Ιρλανδός

irlandos είπε...

@ so_far

Χαίρομαι που σου άρεσε, ευχαριστώ για τα λόγια της υποστήριξης. Μη λυπάσαι που δεν τα λέμε συχνά, συμβαίνει. Καλά ταξίδια να'χεις και "σιδερένια" εύχομαι.

Φιλικά,
Ιρλανδός

gskastro είπε...

Φίλε Ιρλανδέ κατάφερες να με κάνεις να συγκινηθώ με την ιστορία σου που μπορεί να είναι η ιστορία του καθενός μας.
Δεν σου κρύβω ότι περίμενα να είναι η κόρη του. Να είσαι καλά Ιρλανδέ και χαιρετισμούς από την Μερσίνη. gskastro

irlandos είπε...

@ gskastro
Βλέπω ότι σε "άγγιξε" η ιστοριούλα, αγαπητέ μου φίλε Κάστρο.
Για αυτό που λες για την κοπέλα, η αλήθεια είναι ότι είχα σκεφτεί και την εκδοχή να είναι κόρη του, αλλά τελικά δεν τη χρησιμοποίησα διότι το θεώρησα ως "χιλιοφορεμένο" σενάριο, άρα και απολύτως προβλέψιμο.

Να προσέχεις εκεί στη Μερσίνη που βρίσκεσαι,
πάρε και κανένα GPS για να μη χάνεσαι,

Φιλικά,
Ιρλανδός

Μαριλένα είπε...

αγαπητέ μου Ιρλανδέ,
θα σου γραψω αυτο ακριβώς που έγραψα και σ' εναν άλλο φιλο
"εύγεστα τα ντολμαδάκια σου"
:)))

(και να σου πω, πως το σχολιο που μου έγραψες σήμερα, το άφησες στο προηγουμενο ποστ, ενώ, αφορούσε το τελευταιο. για την περιπτωση που θα ερθεις να δεις την απαντηση μου και δεν το βρίσκεις)

την καλησπερα μου και να ειστε καλά :))

irlandos είπε...

@ Μαριλένα

Ευχαριστώ για τη νολμαδοκριτική.

Ως προς το άλλο, δίκιο έχεις. Μπέρδεψα τα posts. Πήγα να σχολιάσω εκείνο με τα περιστέρια και τη Ραφαηλία, αλλά μετά είδα το άλλο post με το ερωτευμένο ζευγάρι που φιλιόταν. Δεν το είχα δει πιο πριν, είχα βλέπεις καιρό να μπω στο μπλογκ σου...
Τελικά το'κανα το λάθος, αλλά "errare humanum est" (=το σφάλειν είναι ανθρώπινο).
Θα το διωρθώσω, η ουσία όμως του σχολίου παραμένει.

Φιλικά,
Ιρλανδός

Μαριλένα είπε...

εννοείται πως παραμένει.
αναφέρθηκα γιατί αίφνης αγχώθηκα, πως δεν θα έβρισκες το σχολιο σου

καλό βράδυ εύχομαι :))

Artanis είπε...

Σου αφήνω μια προσκληση για παιχνίδι...Πιστεύω πώς θα σου αρέσει...
Καλό βράδυ Ιρλανδέ...

Artanis είπε...

Καλό μήνα Ιρλανδέ...

irlandos είπε...

Καλό μήνα και σε σένα Artanis.
Το παιχνίδι στο οποίο αναφέρεσαι είναι όντως ωραίο. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να ανταποκριθώ στην πρόσκλησή σου, διότι γενικά απέχω από τα μπλογκοπαιχνίδια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και επιπλέον έχω άλλα posts στα σκαριά.

Πάντως, σε ευχαριστώ για την πρόσκληση,

Φιλικά,
Ιρλανδός