Αποχαιρετισμός στο Γιώργο Λιάχα (και το αντίδοτο του θανάτου)

Ο καλός μου φίλος Γιώργος Λιάχας δεν υπάρχει πια.
Ο θάνατός του ήταν αναμενόμενος, μετά από τόσους μήνες στην εντατική.
Η οικογένειά του κι εμείς οι φίλοι του, είχαμε πλέον καταλάβει ότι «ήταν ζήτημα χρόνου». Όπως λένε «το περιμέναμε» κι όταν συνέβη, κανείς μας δεν ξαφνιάστηκε.

Μέχρι πριν από λίγους μήνες, πριν ο Γιώργος αρρωστήσει, εμείς που τον εκτιμούσαμε και τον αγαπούσαμε, δεν είχαμε ποτέ φανταστεί ότι θα πεθάνει, ότι θα πάψει να ζει. Φυσικά και ξέραμε ότι για όλους υπάρχει ένα τέλος, όμως για μένα προσωπικά, μου ήταν ευκολότερο να φανταστώ τον δικό μου θάνατο, παρά τον δικό του.

Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από το θάνατό του, δεν έχω μπορέσει ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι ο Γιώργος δεν υπάρχει πια. Ακόμα κι όταν συνειδητοποίησα την απώλεια, δεν μπορώ να παραδεχθώ ότι ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος έπαψε να υπάρχει. Όσο κι αν προσπάθησα - μάλιστα ακόμα κι όταν πίστεψα ότι κάποια στιγμή το κατάφερα - τελικά δεν μπορώ να «συμφιλιωθώ» με το θάνατο αυτό.

«Συμφιλίωση»! Πώς μπορεί κανείς ποτέ να γίνει φίλος με το θάνατο ?

Αποδοχή ναι, αυτό γίνεται. Έχω αποδεχθεί τη θνητότητα ως μέρος της πραγματικότητας, και ζω χωρίς αυταπάτες. Δεν πιστεύω όπως πολλοί, ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους και όχι σε μένα. Μάλλον το αντίθετο: μου είναι ευκολότερο να αποδεχθώ την ιδέα του δικού μου θανάτου, παρά των γύρω μου, ιδίως μάλιστα εκείνων που αγαπώ.

Επίσης, δεν πιστεύω σε «ζωή μετά το θάνατο».

Οι άνθρωποι, μέσα στους αιώνες, προσπαθούν να βγάλουν νόημα, να κατανοήσουν, να «ξεπεράσουν», να «ξορκίσουν» το θάνατο.

Υπάρχει άραγε απάντηση στο θάνατο? Κι αν ναι, ποια είναι αυτή ?
Είναι η φιλοσοφία ? Η τέχνη ? Η θρησκεία ?
Αυτό αναρωτιόμουν σήμερα το μεσημέρι καθώς οδηγούσα. Ξαφνικά, είδα μια γιγαντοαφίσα που διαφήμιζε γνωστή μάρκα στηθόδεσμων. Εννοείται ότι υπήρχε και το κατάλληλο μοντέλο.

Και τότε συνειδητοποίησα ότι είχα πάψει για λίγο να αναρωτιέμαι...


(Αφιερωμένο στη μνήμη του φίλου μου Γιώργου...)