Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Αποχαιρετισμός στο Γιώργο Λιάχα (και το αντίδοτο του θανάτου)

Ο καλός μου φίλος Γιώργος Λιάχας δεν υπάρχει πια.
Ο θάνατός του ήταν αναμενόμενος, μετά από τόσους μήνες στην εντατική.
Η οικογένειά του κι εμείς οι φίλοι του, είχαμε πλέον καταλάβει ότι «ήταν ζήτημα χρόνου». Όπως λένε «το περιμέναμε» κι όταν συνέβη, κανείς μας δεν ξαφνιάστηκε.

Μέχρι πριν από λίγους μήνες, πριν ο Γιώργος αρρωστήσει, εμείς που τον εκτιμούσαμε και τον αγαπούσαμε, δεν είχαμε ποτέ φανταστεί ότι θα πεθάνει, ότι θα πάψει να ζει. Φυσικά και ξέραμε ότι για όλους υπάρχει ένα τέλος, όμως για μένα προσωπικά, μου ήταν ευκολότερο να φανταστώ τον δικό μου θάνατο, παρά τον δικό του.

Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από το θάνατό του, δεν έχω μπορέσει ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι ο Γιώργος δεν υπάρχει πια. Ακόμα κι όταν συνειδητοποίησα την απώλεια, δεν μπορώ να παραδεχθώ ότι ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος έπαψε να υπάρχει. Όσο κι αν προσπάθησα - μάλιστα ακόμα κι όταν πίστεψα ότι κάποια στιγμή το κατάφερα - τελικά δεν μπορώ να «συμφιλιωθώ» με το θάνατο αυτό.

«Συμφιλίωση»! Πώς μπορεί κανείς ποτέ να γίνει φίλος με το θάνατο ?

Αποδοχή ναι, αυτό γίνεται. Έχω αποδεχθεί τη θνητότητα ως μέρος της πραγματικότητας, και ζω χωρίς αυταπάτες. Δεν πιστεύω όπως πολλοί, ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους και όχι σε μένα. Μάλλον το αντίθετο: μου είναι ευκολότερο να αποδεχθώ την ιδέα του δικού μου θανάτου, παρά των γύρω μου, ιδίως μάλιστα εκείνων που αγαπώ.

Επίσης, δεν πιστεύω σε «ζωή μετά το θάνατο».

Οι άνθρωποι, μέσα στους αιώνες, προσπαθούν να βγάλουν νόημα, να κατανοήσουν, να «ξεπεράσουν», να «ξορκίσουν» το θάνατο.

Υπάρχει άραγε απάντηση στο θάνατο? Κι αν ναι, ποια είναι αυτή ?
Είναι η φιλοσοφία ? Η τέχνη ? Η θρησκεία ?
Αυτό αναρωτιόμουν σήμερα το μεσημέρι καθώς οδηγούσα. Ξαφνικά, είδα μια γιγαντοαφίσα που διαφήμιζε γνωστή μάρκα στηθόδεσμων. Εννοείται ότι υπήρχε και το κατάλληλο μοντέλο.

Και τότε συνειδητοποίησα ότι είχα πάψει για λίγο να αναρωτιέμαι...



(Αφιερωμένο στη μνήμη του φίλου μου Γιώργου...)

4 σχόλια:

sonia είπε...

o pateras mou pethane prin liga xronia, alla par ola auta ton noiwthw zwdano.
pisteuw pws o anthrwpos pethainei mono otan ton diagrapsoume apo thn kardia, to myalo kai thn psyxh mas.








yg...
mh deite sththodesmo oi adres...ta ksexnate ola hahahahaha

irlandos είπε...

Λυπάμαι για την απώλεια του πατέρα σου. Η Βιολογία μας λέει ότι η μόνη βέβαιη μετά θάνατον ζωή είναι η επιβίωση των γονιδίων μέσω των παιδιών μας. Άρα ένας γονιός συνεχίζει να υπάρχει "μέσα" στα παιδιά του.

Πράγματι, αν διαγράψεις κάποιον τότε τότε αυτός πεθαίνει (αυτό συμβαίνει ακόμα κι αν δεν είναι νεκρός).

Ως προς το υστερόγραφό σου, εγώ δεν εννοούσα το "περιτίλιγμα" αλλά το ... περιεχόμενο (χα, χα)

sonia είπε...

to katalava ...apla to egrapsa eugenika !!!!

;-)

irlandos είπε...

Ευγενικά ?
Χμ, ευγενικά. Ναι.
Καμιά φορά είναι ευκολότερο να μιλάει κανείς για το περιτύλιγμα παρά για το περιεχόμενο.

Όμως, αν το εκλογικεύσεις, γιατί να είναι αγένεια η αναφορά στο γυναικείο στήθος ?

Πηγή ζωής/τροφής για το μωρό.
Πηγή πόθου και έρωτα αργότερα.

Αυτό συνειδητοποίησα και έγραψα εκείνο το post. Ο έρωτας, ο πόθος, ίσως τελικά να είναι το αντίδοτο του θανάτου.