Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Καλοκαιρινοί πόθοι ...

Η καρδιά είναι ένας μυς. Είναι μια ισχυρή μυϊκή αντλία που δέχεται το αίμα πού προέρχεται από τις φλέβες και το ωθεί προς τις αρτηρίες. Η μέση καρδιακή συχνότητα, σε κατάσταση ηρεμίας, είναι περίπου 70 σφύξεις ανά λεπτό (εμένα αυτή τη στιγμή που γράφω, για να δούμε … παίρνω το σφυγμό μου, περιμένετε λίγο … εντάξει τόσο είναι, για την ακρίβεια 68.).

Για να κάνουμε τώρα τους πολλαπλασιασμούς, 70 x 60 x 24 =100.800 φορές την ημέρα, άρα περίπου 36.8 εκατομμύρια φορές το χρόνο. Δηλαδή σε έναν άνθρωπο 75 ετών, η καρδιά του έχει χτυπήσει περίπου 2,8 δισεκατομμύρια φορές συνολικά.

Αυτά ισχύουν σε κατάσταση ηρεμίας. Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, κάποιες φορές, η καρδιά μας χτυπά πιο γρήγορα: η άθληση, ο θυμός, ο φόβος, το άγχος, ο ερωτικός πόθος, κάνουν την καρδιά μας να χτυπάει γρηγορότερα.


The heart, by Andy Warhol

Γι’ αυτές τις φορές θέλω να μου γράψετε στα σχόλιά σας (για τον ερωτικό πόθο, όχι για τα προηγούμενα, να’ μαστε ξηγημένοι).

Για τον πόθο, ως εμπειρία, ως ανάμνηση, ως πηγή δικής σας έμπνευσης.
Για τις φορές που η καρδιά σας χτυπούσε γρηγορότερα, από τον πόθο, που ως γνωστόν, θεωρείται και ως ένα απ’ τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.


Όσοι γράψετε για τον Πόθο, το αναρριχόμενο φυτό, θα είστε εκτός θέματος.
Το ίδιο ισχύει και για όσους γράψουν π.χ. για τον Πόθο, ως τον έναν από τους τρεις σωματοφύλακες (όχι μόνο θα είστε εκτός θέματος, αλλά είστε και αστοιχείωτοι: εκείνος λεγόταν Πόρθος).


Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Πόθος ήταν γιος της Αφροδίτης και του Έρωτα ή σύμφωνα με μία άλλη παράδοση, γιος της Ίριδας και του Ζέφυρου (η πρώτη εκδοχή του μύθου μ' αρέσει περισσότερο).



"Το βιβλίο του Πόθου" του Λ. Κοέν.


Και η καλοκαιρινή συνταγή των επόμενων ημερών

επιβάλλει θάλασσα και πόθο.

Η καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά.
Ποιος μαντεύει τη θάλασσα, απ' όπου βγαίνει η καρδιά μας ;
Αλλά είναι η καρδιά μας ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό.
Βουβά πιάνει μια στεριά.
Και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου, που δεν ξέρει απογοήτευση και αγνοεί την ησυχία.
Η καρδιά μας / Ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη


Με το Γιώργο Σαραντάρη, εκτός του ότι είναι ένας αγαπημένος μου ποιητής, μας "συνδέει" πλέον και το ότι, εδώ και λίγα χρόνια, είμαστε κι οι δυό ... σαραντάρηδες, αν και εκείνος δεν πρόλαβε να σαρανταρίσει καθώς πέθανε το 1941, σε ηλικία μόλις 34 ετών.

27 σχόλια:

Sophia Kollia είπε...

ΑΑΑΑ! Ωραίο θέμα! Καλοκαιρινό!
Λοιπόν, εγώ είμαι από τους τυχερούς η άτυχους που είναι πάντα ερωτευμένοι..τουλάχιστον τα τελευταία 29 χρόνια συνεχόμενα και με τον ίδιον...χα...χα,, Αφουγκράζομαι λοιπόν, και αφού κτυπά η καρδιά όπως λές...είμαι εντάξει..
Ωραία είναι, αν και δεν θυμάμαι πως είναι να μην είναι..
καληνύχτα

aKanonisti είπε...

Τον πόθο δεν τον νιώθεις στην καρδιά....
Πρώτα διαστέλονται οι κόρες... τόσο που τις νιώθεις να πονάν....
Στρέφεις το βλέμμα σου αλλού... μα νιώθεις το στόμα σου υγρό...
και τη γλώσσα να κάνει αμήχανες βόλτες..
Δαγκώνεις τα χείλη σου δυνατά... και ο πόνος είναι γλυκός....
Παίρνεις μιά βαθεία αναπνοή... και αισθάνεσαι πως θα σκάσεις...
Με το ζόρι διώχνεις τον αέρα με το άρωμα από τον ιδρώτα του....μέσα σου θες να το κρατήσεις.....
Και τότε...όλα τα νεύρα τινάζονται.. και περιμένουν το άγγιγμα του...
Η καρδιά χτυπά τρελά... και στέλνει το αίμα δυνατά στα πιο απίθανα σημεία.... για να παραδωθούν αχόρταγα...στον πρωτόγονο πόθο με μανία...

Και μετά... ξυπνάς κάθε πρωί, ιδρωμένος και χαμένος...

Και αναρωτιέσαι...αν άξιζε...

Και πάντα καταλήγεις στο ναι...
ενός μικρού θανάτου...

irlandos είπε...

@ sofia

Καλησπέρα Σοφία - ελπίζω να είσαι καλύτερα. Πράγματι: τυχερή ή μάλλον υπερτυχερή είσαι (για να θυμηθούμαι και τη σχετική διαφήμιση του Λαϊκού Λαχείου)!!
Σιδερένια, εύχομαι.
Υ.Γ.: Το θέμα είναι όντως καλοκαιρινό...



@ akanonisti

Πιστεύω ακράδαντα ότι η απάντηση είναι πάντα ΝΑΙ, άξιζε !!!
Πάντα αξίζει. Μόνον όταν ποθούμε, όταν ερωτευόμαστε και όταν αγαπάμε, είμαστε πραγματικά ζωντανοί. Ωστόσο, στο post μου δεν εννοούσα ούτε τον έρωτα ούτε την αγάπη, αλλά τον πόθο (με το χτυποκάρδι του!), αυτό το παθιασμένο συναίσθημα που περιγράφεις μάλλον κι εσύ, έτσι έντονα και παραστατικά. Τυχερός ο λεγάμενος!

Φιλικά,
Ιρλανδός

Artanis είπε...

Έρωτας...Θα μου επιτρέψεις να συμπεριλάβω στο σχόλιό μου υατό, αντί για απάντηση:

ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΙΚΟ

Καθώς περιμένεις να 'ρθει η ώρα
κάτω απο τα βαριά πεύκα
που η ανάσα τους θαμπωνει τα δακρυσμενα συννεφα,
μπροστά στο φως απ' το χαμόγελό σου,
η μέρα μου στέκεται,
και σου ζητά να μ' αγαπήσεις.

Ακόμα κι αν πονάς
εγώ, θα έρθω,
θα διαπεράσω σαν βέλος το σκοτάδι
τη σιωπή, πριν απ' την καταιγίδα,
πριν τα σύννεφα να κλάψουν.
Όμως, μεσ' απ' τη μοναξιά του σωματός σου,
του λεπτού κορμιού σου που βλέπω
να διαγράφεται στο ταραγμένο νερό,
καταλαβαίνω,
πως ακόμα κι αν σε καλύψω απόλυτα
όπως οι κόκκοι της άμμου την παραλία,
εντός σου
πάλι μόνος θα είσαι, ερμητικός
και τα χείλια σου
δε θα ψιθυρίσουν τ' ονομά μου
με τον ήχο που θέλω,
ούτε ο κορμός σου θα λυγίσει αρκετά,
ώστε να πάρω πνοή απ' την πνοή σου.

Πέρα απ' τη μνήμη,
η αγάπη πονάει περισσότερο
και η βροχή,
δεν πέφτει σαν το βάλσαμο στη στεγνή γη
μα σαν το χτύπο του χρόνου που περνά αμετάκλητα,
τρυπάει τη σάρκα και κατακαίγει την πληγή,
το οξύ,
του έρωτα._

irlandos είπε...

@ Artanis
Ευχαριστούμε πολύ αγαπητή Artanis που μας θύμισες το Μεγάλο Ερωτικό. Νομίζω ότι μάλλον θα είναι από τα αγαπημένα σου και ότι θα πρέπει να έχει ιδιαίτερη σημασία για σένα. Θυμάμαι πέρσι το είχες αναρτήσει στο μπλογκ σου (αν δεν κάνω λάθος στην επέτειο του γάμου σου).
Να είστε πάντα καλά εκεί στη μακρινή Νέα Ζηλανδία,

Φιλικά,
Ιρλανδός

mahler76 είπε...

αχ...άστο βρε αγάπη μου γιατί να ξύνουμε πληγές...

Artanis είπε...

Αν σου πω, πώς δεν θυμάμαι αν είχα βάλει αυτό, ή ένα άλλο, θα το πιστέψεις; (Πήγα στις πρώτες-πρώτες αναρτήσεις μου για να το βρω...)
καλησπέρα απο ΝΖ...

irlandos είπε...

@ mahler76

Αγαπητέ Mahler, σ' αυτόν τον τόπο, όλοι κάτι ξύνουν. Άρα, είναι λογικό κι εγώ, μερικές φορές, να ξύνω πληγές! (χα χα).
Ωστόσο, στα σοβαρά, δεν θεωρώ τον πόθο, (ακόμα και τον ανεκπλήρωτο) ως πληγή.



@ Artanis

Νομίζω ότι ήταν πέρσι τον Σεπτέμβριο (συγκεκριμένα στις 9), αγαπητή Artanis. Όχι ότι η ακρίβεια ως προς την ημερομηνία έχει κάποια σημασία, απλώς εκείνο το post σου συνέπεσε και με κάποιο αντίστοιχο δικό μου εορτασμό, γι' αυτό και το θυμάμαι.

Φιλικά,
Ιρλανδός

Χρονοστιβάδα είπε...

Τώρα, να σου πω (... ή να μη σου πω, θα δείξει)... καίτοι η αντλία μου τελεί υπό καθεστώς ποθοαπαγόρευσης, τα 'χει τα λαθραία πεταρισματάκια της, τα φτερουγισματάκια της, τα ξαφνιασματάκια της, ταααα τέτοια της, τέλος πάντων... :-)

irlandos είπε...

@ Χρονοστιβάδα

Αγαπητή Χρονοστιβάδα,
Καλώς όρισες και επισήμως, μια που τα προηγούμενα σχόλιά σου αναφέρονταν σε παλαιότερα posts.

Ωραίο αυτό για την ... "ποθοαπαγόρευση"!! Όμως νομίζω ότι, όπως και στην Ποτοαπαγόρευση, σε τέτοιες καταστάσεις δημιουργούνται συνθήκες που (υπό προϋποθέσεις) μπορεί να προάγουν τη ... "λαθραία κατανάλωση", χα χα!

Φιλικά,
Ιρλανδός

Valisia είπε...

Eγώ τον πόθο τον έχω άρρηκτα συνδεδεμένο με το απαγορευμένο,το ανήθικο,το βρώμικο.Γιατί μόνο τα ακραία συναισθήματα μπορούν να υποστηρίξουν τον πόθο,τον ερωτικό,τον λάγνο αυτόν που την επόμενη μέρα σκέφτεσαι και δεν θες να σηκωθείς απ'το κρεβάτι.Είναι κι ο πόθος μια κινητήριος δύναμη.
Αλίμονο σ'αυτούς που δεν τον έχουν νιώσει.

Χρονοστιβάδα είπε...

Έτσι ακριβώς είναι, Ιρλανδέ μου :-)... λέει ο γιατρός "πρέπει να αποφεύγετε τις συγκινήσεις, την έχετε ταλαιπωρήσει την καρδιά σας κι ενδεχομένως να μην αντέξει" κι εμείς εκεί... να την προκαλούμε... να δοκιμάζουμε τα όριά της κι αυτά, ω του θαύματος (!), να μετακινούνται συνεχώς :-) ... ακόμα και οι αναμνήσεις στιγμών πόθου, έρχονται μαζεμένες όταν δεν πρέπει.

nikiplos είπε...

Καλησπέρα...

Επίσης να συμβάλω στο κουίζ με μια ερώτηση...

Τι χρώμα έχει ο πόθος?
(προσοχή υπάρχει απάντηση)

που λέει κι ο καλλιτέχνης:
"Στου πόθου τα γαλάζια τα νερά"

irlandos είπε...

@ Valisia

Συχνά η απαγόρευση μπορεί να κάνει ένα πράγμα πιο ελκυστικό (βλ. και πιο πάνω). Είναι η αδρεναλίνη (ή -όπως λέει ένας γνωστός μου- η "αντβεντσιουρίνη", χα χα) που ανεβάζει την ένταση, άρα σπρώχνει τα συναισθήματα προς τα άκρα!
Το ότι ο πόθος είναι κινητήριος δύναμη, αναφίβολα, ούτε συζήτηση: είναι η ισχυρότερη δύναμη, αίτιο απρόβλεπτων σκέψεων και δράσεων και (προσθέτω εγώ) η μόνη φορά που αισθανόμαστε πραγματικά ζωντανοί.
Κι όπως γράφεις και σύ "αλίμονο σ'εκείνους που δεν τον έχουν νιώσει".



@ Χρονοστιβάδα

Ααχ, οι γιατροί. Οι γιατροί λένε αυτά που πρέπει να πουν, αλλά όταν η συμβουλή τους βρεθεί σε αντιπαράθεση με τον πόθο είναι "από χέρι" χαμένη.



@ nikiplos

Αγαπητέ φίλε Νικιπλέ,
Πολύ χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε!
Τα νερά του πόθου μπορεί να είναι γαλανά, ο ίδιος ο πόθος όμως έχει μόνον ένα χρώμα: Κόκκινο. Κόκκινο της φωτιάς και του αίματος. ΚΟΚΚΙΝΟ !!

Να περνάς καλά, εκεί στο Παρίσι.
θα τα λέμε.


ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ:

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το προσέξατε, το post είναι αφιερωμένω στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι (δείτε κάτω στις ετικέτες). Την ημέρα που γράφτηκε το κείμενο αυτό (15/6/2009), συμπληρώνονταν 15 χρόνια από τον θάνατό του. Ο πόθος ήταν ... το "φόρτε" του Μάνου!!

Το θέμα ήταν σαφώς καλοκαιρινό.
Προσκάλεσα να γράψετε για τις στιγμές πόθου στη ζωή σας. Όσοι θέλετε. Τελικά, "το θέμα δεν ήταν βατό".

Κι όμως είναι απλό, πολύ απλό μα και τολμηρό, σαν εκείνο το Ντουέτο της Έλλης Πασπαλά και του Βασίλη Λέκκα στις "Μπαλάντες της οδού Αθηνάς"(δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο του, όποιος μπορεί παρακαλώ ας με βοηθήσει).

Φιλικά,
Ιρλανδός

gskastro είπε...

Φίλε Ιρλανδέ μήπως το τραγούδι είναι το «Ερωτική άσκηση για δύο»;
Όσο για τους κτύπους της καρδιάς, η δική μου μέχρι τώρα έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 3,2 δις. Βλέπεις ο μέσος όρος μου είναι 80 κτύποι το λεπτό.
Ρώτησα κάποτε τον γιατρό μου γιατί να έχω τόσο ανεβασμένους σφυγμούς και μου βρήκε την απάντηση, «είσαι μονίμως ερωτευμένος». Ναι φίλοι μου δεν θυμάμαι τον εαυτόν μου τα τελευταία 75 χρόνια που να μην είμαι ερωτευμένος.
Έχει δίκαιο η Vasilia αλίμονο σε αυτούς που δεν το έχουν νιώσει.
Να είσαι καλά Ιρλανδέ, πάω να κρυφοκοιτάξω τον τελευταίο μου έρωτα. Καλό καλοκαίρι να έχεις εσύ και οι υπόλοιποι. gskastro

Nikos Lioliopoulos είπε...

οταν καποτε παραπονέθηκα στον γιατρο μου οτι εχω λίγους σφιγμους μου απαντησε: Να χαιρεσαι, οσο λιγοτερα χτυπαει η καρδια σου τοσο λιγοτερο κουραζεται-τοσο περισσοτερο ζει;!
Και εκτοτε αποφεύγω τετοιες καταστασεις...

agrampelli είπε...

…νοιώθεις το σώμα να ξυπνάει…τα μάτια διαστέλλονται για να χωρέσουν την απέναντι εικόνα…τα ρουθούνια ανοίγουν να δεχτούν τις μυρωδιές του άλλου και την ανάσα του…Γεύση,όσφρηση,όραση,ακοή όλα σε εγρήγορση..το σώμα ,μια αγκαλιά αχόρταγη γίνεται να δώσει και να πάρει,να χαθεί μες στο απέναντι..
Και όχι…δεν αποφεύγω αυτές τις στιγμές! Τρελλαίνομαι να τις ζώ…

irlandos είπε...

@ gskastro

ΝΝΝαι!!!, αυτό είναι το τραγούδι και σ' ευχαριστώ πολύ που μου θύμησες τον τίτλο (θα έσκαγα αν δεν τον έβρισκα).
3,2 δισ φορές !? και οφείλεται μάλιστα στα ... καρδιοχτύπια σου!? Πάντα τέτοια, φίλε Κάστρο. Να είσαι πάντα γερός και να απολαμβάνεις ερωτευμένος τη ζωή, με την καλή σου.
Υ.Γ. ο τελευταός έρωτας είναι πάντα ο καλύτερος.



@ NikosLioliopoulos

Δηλαδή, για να καταλάβω, εννοείς ότι υπάρχει τρόπος να ... αποφύγει κανείς τον πόθο ή τον έρωτα?



@ agrampeli

"Δεν αποφεύγω αυτές τις στιγμές! Τρελλαίνομαι να τις ζώ"

Συμφωνώ απολύτως !


Φιλικά,
Ιρλανδός

βιολιστης στη στεγη είπε...

O πόθος! Θα μπορούσε να είναι και συνώνυμος του πάθους... Ετσι τουλάχιστον τον έχω βιώσει... Αλλά, ακόμα πιό συγκεκριμένα, πόνος σ' ολόκληρο το κορμί, κάτι σαν τα στερητικά των τοξικομανών, πόνος στο σώμα όταν ξυπνάει μόνο του, όταν κοιμάται μόνο του, πόνος...πόθος...άντε, μας κόλασες πρωί-πρωί.... :))

Silia είπε...

Θα σου γράψω για τον ερωτικό πόθο , αυτό που έγραψα σε ένα παλιό μου ποστ :
http://silia.wordpress.com/2008/07/04 (Η ΡΙΠΗ Anna Silia)
----------------------
Ψιλο...χάθηκες ;... ή μου φαίνεται ;

wilma είπε...

Τι επιλέγω από τον ερωτικό πόθο: την έκπληξη που βιώνω ότι όλος ο κόσμος συνδέεται με χίλιους δύο τρόπους με το αγαπημένο μου πρόσωπο. Αυτό το: "όλα σε θυμίζουν".
η ευτυχία του να ανακαλείται διαρκώς το αντικείμενο του πόθου,
χωρίς να υπάρχει καμία λογική σύνδεση γιατί η σκέψη ξεκινά από μια βυσσινάδα και καταλήγει στον αγαπημένο άλλο, είναι πιστεύω ένα συναίσθημα που με προτρέπει να κινούμαι, να ζω, και να το περιμένω μέχρι να έρθει ξανα και ξανά.
Λατρεύω το Χατζηδάκι κι αυτό το post είναι ότι πιο καλοκαιρινό διάβασα.
Ευχαριστώ ιρλανδέ μου για την έμπνευση.
σε φιλώ

irlandos είπε...

Καλά, απίστευτο: Τρεις καλές φίλες αυτού του μπλογκ, εξαφανισμένες, επανεμφανίστηκαν μαζί:


@ Βιολίστρια
Καλώς επέστρεψες - δεν ξέρω αν "σε έχω κολάσει πρωί-πρωί", πάντως όταν το έγραφα εγώ, απόγευμα ήταν (χα χα).



@ Silia
Νομίζω ότι μόνον εσύ τελικά ανταποκρίθηκες στην πρόσκλησή μου να περιγράψεις μια φορά όπου κάποια καρδιά χτύπησε κόκκινο.
Πλήρης περιγραφή, "άτυπης στηθάνχης" λόγο πόθου (και πάθους). Πολύ ταιριαστό πραγματικά το κείμενό σου, αν και εξίσου συναρπαστικές (για διαφορετικούς λόγους) είναι οι ιστορίες σου με τους μοναχικούς αρραβώνες και οι άλλες με ... τον Κούρκουλο !!!
Κατά τα άλλα, όντως έχω καιρό να σχολιάσω στο μπλογκ σου - φταίει κι αυτός ο ... "σωματικός έλεγχος" του wordpress - (να ξέρεις ότι περνάω πολύ συχνά από εκεί, έστω κι αν δεν σχολιάζω). Αλλά εδώ που τα λέμε κι εσύ ειχες κάπως χαθεί (ή μήπως όχι?). Δεκτή η παρατήρηση πάντως, θα επανορθώσω σύντομα.



@ Wilma
Well said dear Wilma, well said.
Χαίρομαι που είσαι καλά - η δικιά σου εξαφάνιση με είχε παραξενέψει πολύ. Καλοκαιρινό το post - καλοκαίριασε πια για τα καλά.
Χαίρομαι που σου άρεσε και αν αποτέλεσε πηγή έμπνευσης όπως λες, περιμένω να δω τα αποτελέσματα. Άντε, γιατί αυτό το γάλα ...ξίνισε πια !!

irlandos είπε...

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ:

Φεύγω αύριο το πρωί, για τριήμερη εκδρομή στον Όλυμπο - οι καιρικές προβλέψεις δεν είναι καλές και ο Γερο-Όλυμπος, όταν αγριεύει, δεν αστειεύεται! Για να δούμε ...

Όσοι στείλετε σχόλια, θα τα δείτε δημοσιευμένα τη Δευτέρα, λόγω moderation.

Να είστε όλοι καλά,

Φιλικά,
Ιρλανδός

fractal είπε...

Έγραψα,έσβυσα,ξανάγραψα,ξανάσβυσα.
Ιρλανδέ δεν μπορείς να να ρωτάς έτσι κάτω από ένα ουρανό κατάστικτο όπως αυτόν πάνω από τους ώμους μου..
Δεν αντέχω να τον σηκώνω άλλο..

So_Far είπε...

Τί να σας πω, υπήρξαν φορές που νόμιζα ότι θα φύγει από τη θέση της μόνο δύο από αυτές ήταν από φόβο και αυτό όταν ήμουν πολύ μικρή,
μετά άγνωστο γιατί όσες φορές συμβαίνει μόνο από φόβο δεν είναι
αλλά πραγματικά τώρα που το σκέφτομαι τί απίστευτες βιοχημικές αντιδράσεις συμβαίνουν σε τέτοιες στιγμές.. η φύση παντοδύναμη

irlandos είπε...

@ fractal
Ουρανός κατάστικτος ???
Όταν πάντως έγραφα αυτό το post, συννεφιασμένος ήταν. Προσοχή στη μέση σου!

@ so_far
Οι βιοχημικές αντιδράσεις και λειτουργίες που συνδέονται με τον πόθο είναι απίστευτες. Όπως και ο ίδιος ο πόθος άλλωστε...


Φιλικά,
Ιρλανδός

Χρονοστιβάδα είπε...

Κατά σύμπτωση, τη στιγμή που άνοιξα σήμερα την τουβού είχε αυτό εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=m8J8a6C1Ik8

...και θυμήθηκα το ερώτημά σου :-)