Το κλαμπ του γραβαταδώρου

Υπάρχει ένα «κλαμπ», στο οποίο έχω γίνει μέλος χωρίς να το θέλω και χωρίς να το καταλάβω.

Είναι το «κλαμπ του γραβαταδόρου», ή πιο σωστά του «γραβαταδώρου».

Εξηγούμαι:

Σπάνια φοράω γραβάτα. Μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, επαγγελματικές ή κοινωνικές, στις οποίες το «πρωτόκολλο» την επιβάλει. Όλες μαζί αυτές οι περιπτώσεις δεν ξεπερνούν τις 20 κάθε χρόνο. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι συγγενείς και οι φίλοι μου.

Όμως, εδώ και λίγα χρόνια, στη γιορτή και στα γενέθλιά μου, καθώς και σε κάθε άλλη ευκαιρία, σχεδόν όλοι επιμένουν να μου χαρίζουν γραβάτες. Γραβάτες μεταξωτές, μάλλινες, μονόχρωμες, ή πολύχρωμες, σοβαρές, αστείες …

Αναλύοντας το φαινόμενο, το οποίο άλλωστε μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα, διαπιστώνω ότι με το που πέρασα τα τριάντα, ξεκίνησε μία «αόρατη συνωμοσία», η οποία κατέληξε μέσα σε μια δεκαετία να γίνει η «μάστιγα της γραβάτας ως δώρου», ή αλλιώς το life membership στο «κλαμπ του γραβαταδώρου».

Στην αρχή οι γραβάτες ήταν λίγες και προέρχονταν μόνον από εκείνους που δεν με γνώριζαν καλά. Με τα χρόνια όμως, η γραβάτα καθιερώθηκε ερήμην μου ως το «σωστό» δώρο για μένα. Τώρα πια, είναι το τυπικό δώρο, τα … σφιχτά πλαίσια του οποίου θα αποφύγουν μόνον οι λίγοι και καλοί.

Είναι το εύκολο αντρικό δώρο. Είναι το δώρο που κάνουν όσοι δεν ξέρουν τι να χαρίσουν σε έναν άντρα. Είναι το τυπικό δώρο προς όλους τους μπαμπάδες. Είναι το δώρο που κι εγώ κάποτε χάρισα στον πατέρα μου.

Το θέμα αυτού του post δεν είναι οι γραβάτες.

Το θέμα είναι το "κλαμπ".

Το κείμενο το αφιερώνω στον πατέρα μου και σε όλους τους πατεράδες-μέλη του κλαμπ, που δεν ζήτησαν ποτέ να γραφτούν σε αυτό, αλλά η ζωή συμπλήρωσε την αίτηση εγγραφής για λογαριασμό τους.

Πατέρα, τώρα πια είμαι κι εγώ μέλος στο «κλαμπ του γραβαταδώρου». Δείξε μου σε παρακαλώ κανέναν πιο πρωτότυπο κόμπο, από κείνους που μόνον οι παλιοί μπαμπάδες ξέρουν. Δείξε μου πώς να χαμογελώ ευγενικά και να λέω ότι «πάντα ήθελα μια τέτοια γραβάτα».