6 Μαΐου 2009
Όταν ήμουν μικρό παιδί, θαύμαζα το βηματισμό σου, γεμάτο σιγουριά και ισχύ.
Θυμάμαι τις φορές που τα παιδικά μου πόδια έπρεπε να τρέξουν για να προφτάσουν το βήμα σου. Θυμάμαι τις φορές που από μέσα μου, παρακαλούσα να περπατάς πιο αργά για να σε φτάσω. Μα δεν στο είπα ποτέ.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, τα δικά μου βήματα δυνάμωναν.
Και μετά άρχισαν να πηγαίνουν σε διαφορετική κατεύθυνση από τα δικά σου.
Μεγαλώνοντας, βρήκα το δικό μου βηματισμό, στις δικές μου διαδρομές. Διαδρομές γρήγορες, βήματα αλματώδη. Μες τη βιασύνη μου, δεν κατάλαβα ότι το δικό σου βήμα είχε αρχίσει να βαραίνει.
Μερικές φορές έβλεπα ότι αν ήθελα να περπατάμε παρέα, έπρεπε να πηγαίνω πιο αργά, για να με προφταίνεις. Όμως δεν μου άρεσε να επιβραδύνω, προτιμούσα το ρυθμό τού δικού μου βηματισμού.
Μέχρι που κάποια μέρα, συνειδητοποίησα ότι τα δικά σου πόδια ήταν πια γερασμένα και τα βήματά σου ήταν δύσκολα, κοπιαστικά, κάποιες φορές ίσως και επώδυνα.
Τώρα, ακούω πίσω μου να με ακολουθούν βιαστικά τα βήματα του δικού μου γιου. Και ξέρω ότι πρέπει να πηγαίνω πιο σιγά. Ξαναμαθαίνω να περπατώ. Υπομονετικά και σταθερά. Και βλέπω ότι έχω πλάι μου, το γιο μου και τον πατέρα μου.
Και ο ήχος των βημάτων μας είναι παράξενα γλυκός, σαν σκίσιμο χαρτιού περιτυλίγματος όταν ανοίγεις ένα δώρο ...
Η φωτογραφία είναι από τη λίμνη της Καστοριάς, τον περασμένο χειμώνα
Update: Ευχαριστώ όλους για τα μηνύματά σας - εσάς που σεβαστήκατε την άρση του σχολιασμού και αρκεστήκατε στο να μου στείλετε e-mails, καθώς και τους ... "ζαβολιάρηδες" που κάνατε "τρίπλα" και σχολιάσατε στο προηγούμενο post. Να' στε όλοι καλά και να χαίρεστε αυτούς που αγαπάτε.
Φιλικά,
Ιρλανδός
