Με "προσωπικό ασφαλείας" και αίσθημα ανασφάλειας ...

Μία φίλη από το Ρέθυμνο μου έστειλε με e-mail την απίστευτη ιστορία των τελευταίων ημερών της εγγυμοσύνης της:

Εξαιτίας κάποιων επιπλοκών, αναγκάστηκε να εισαχθεί στο Νοσοκομείο του Ηρακλείου (το Ρέθυμνο δεν είχε την αναγκαία υποδομή) και να παραμείνει εκεί μέχρι τον τοκετό. Ο οποίος τοκετός θα γίνει με καισαρική. Η οποία καισαρική θα γίνει αύριο.

Όμως αυτή η τελευταία φράση δεν θα έπρεπε να είναι διατυπωμένη με τόση βεβαιότητα. Κι αυτό γιατί, λόγω του τετραήμερου πένθους για το θάνατο του Αρχιεπισκόπου, τα Νοσοκομεία θα λειτουργούν "με προσωπικό ασφαλείας". Φτάσαμε λοιπόν στα απίστευτα: οι γιατροί την πληροφόρησαν ότι, κάτω από τέτοιες συνθήκες, δεν μπορεί να γίνει η εγχείρηση αυτή (απίστευτο Νο 1). Και αν ήθελε οπωσδήποτε (!!) να κάνει την καισαρική αύριο, τότε θα έπρεπε να ... προσφέρει ένα φακελάκι, ένα πολύ χοντρό φακελάκι (απίστευτο Νο 2 - ή μάλλον όχι και τόσο απίστευτο τελικά).

Με αφορμή την ιστορία αυτή, ξαναθυμήθηκα τις συζητήσεις με διάφορους φίλους για την ανάγκη εκκοσμίκευσης του ελληνικού κράτους. Τέσσερις μέρες πένθους, κηδεία με τιμές αρχηγού κράτους κι ότι άλλο χρειαστεί για να κολακεύσουμε τους "εγχώριους Ταλιμπάν".

Ξαναθυμήθηκα επίσης και την Αμαλια Καλυβινου και το μπλογκ της. Θυμήθηκα αυτά που έγραφε για τον πόνο, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Θυμήθηκα την επιθυμία της να σταματήσουν τα φακελάκια και να απομονωθούν οι "αλμπάνηδες"...

Υ.Γ. Εύχομαι ολόψυχα στη Ν να πάνε όλα καλά και η κορούλα της να έρθει στον κόσμο αυτό υγιής και χωρίς άλλες ταλαιπωρίες.