Σαρδέλες σκορδαλιά ... για πρωινό

Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση στον ηλεκτρικό, πριν τις διακοπές του καλοκαιριού.

Έτσι ήταν και χθες.
Και σήμερα – ίδια και χειρότερα. Πολύ χειρότερα.




Κάθε συρμός έφευγε γεμάτος και απ’ έξω έμεναν τόσοι επιβάτες που θα γέμιζαν άλλο ένα τραίνο. Και όταν τελικά ερχόταν το επόμενο τραίνο (μετά από περίπου δέκα λεπτά!, λόγω έργων), ο αριθμός αυτών που περίμεναν στην αποβάθρα είχε διπλασιαστεί! Άντε μετά να μπεις μέσα ...

Περιμένω και τον επόμενο συρμό. Όπως και χτες. Μόνο που σήμερα παίρνω και φωτογραφίες.

Καθώς μπαίνουμε μέσα, φωνές και σπρωξίματα:
- Ανοίξτε τον κλιματισμό, φωνάζουν κάποιοι (για να τους ακούσουν ποιοι ?)
- Όχι, ανοίξτε τα παράθυρα, ανταπαντούν άλλοι
«Βρε, δεν ανοίγετε καλύτερα την απέναντι πόρτα» (σκέφτομαι εγώ)

Και πάντα βρίσκεται κάποιος που έχει φάει σκόρδο (... το νόμο του Μέρφυ μου μέσα !)
Μέχρι την Αττική, στοιβαγμένοι σαν παστές σαρδέλες

Ήδη από χθες, με τριγυρίζει ο πειρασμός να έρθω με το αυτοκίνητο στο κέντρο.
Να δω μέχρι πότε θα υπερισχύει η οικολογική μου συνείδηση …

«Έξω από τα νερά μου»

«Έξω από τα νερά μου»

Έτσι αισθάνομαι.

Δεν λέω ότι δεν μου άρεσε που επέστρεψα.

Δεν ξέρω όμως και πόσο γρήγορα θα ξαναπροσαρμοστώ.

Απλώς, προς το παρόν, είμαι έξω από το στοιχείο μου.

Καλώς σας ξαναβρίσκω.

Μόλις τέλειωσα ένα μικρό γύρο στα «λημέρια» των φίλων της μπλογκόσφαιρας.

Οι περισσότεροι είναι εδώ από καιρό.

Χάρηκα με τα νέα της «μπλογκοφίλης»,

της οποίας η κόρη πέρασε στο Πανεπιστήμιο.
Επίσης, χάρηκα και με την επιστροφή της Χουλκ,

όμως η χαρά μου κράτησε λίγο,

καθώς διαπίστωσα ότι περνά μία μεγάλη και δύσκολη περιπέτεια.

Φυσικά, οι ευχές μου είναι δεδομένες όσο και ειλικρινείς.

Καλό φθινόπωρο σε όλους,

Καλώς σας ξαναβρήκα,

θα τα λέμε,

Φιλικά,
Ιρλανδός

Tears for Fears: Fish out of water